Maksencjusz

Imię łacińskie, genetycznie cognomen utworzone od Maximus (zob. MAKSYM). Jako tzw. cognomen secundum nosił je cesarz rzymski (306-312) Marcus Aurelius Valerius Maxentius.

W Polsce poświadczone jest w formie Makszanty (1490) i Makscencjusz (od 1253 r.).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maxentius, fr. Maxence, Maixent.

W zapisach hagiograficznych odnaleźć można dwóch Maksencjuszów. Jeden z nich występuje w grupie męczenników z Trewiru, wspomnianych pod dniem 12 grudnia. O tym nic nie wiemy. Drugim natomiast jest

Maksencjusz, opat z Poitou. Miał się urodzić w Agde (Langwedocja, dawna Gallia Narbonensis). W młodości zaczerpnął wiele z nauk i przykładu jakiegoś syryjskiego mnicha Sewera. Potem sława św. Hilarego pociągnęła go do Poitou. Powierzył się tam kierownictwu opata Agapita. Około r. 500 został wybrany na jego następcę. Pod koniec życia schronił się do rekluzji, ale zajmował się jednak nadal kierownictwem swych duchowych synów. Zmarł 26 czerwca około r. 515. Już Grzegorz z Tours, który naszemu opatowi oddaje wielkie pochwały, świadczy, że klasztor, w którym go pochowano (na północ od Poitiers), przybrał nazwę Cellula sancti Maxentii.