Mancjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen utworzone za pomocą sufiksu -ius od pierwotnego cognomen Mancus 'kaleka, ułomny'. Mancius zatem to 'pochodzący od Kaleki, syn Kaleki'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Mantius, ang., niem. Mancius, wł. Manzio, Mancio.

W spisach hagiograficznych imię spotykamy trzykrotnie. O dwóch błogosławionych, którzy je nosili, wspomnimy mówiąc w aneksie o męczennikach japońskich. Trzecim jest

Mancjusz, biskup Evory. Postać to tajemnicza, okryta mgłą niepewności. Miał być pierwszym biskupem portugalskiego miasta, nawet - jak chcieli inni - jednym z siedemdziesięciu dwóch uczniów Zbawiciela. Sądzono także, że męczeństwa dostąpił z rąk Żydów. Jeszcze inni, bardziej ostrożni, przypuszczają, że żył dopiero w V lub VI stuleciu. W każdym razie jego relikwie czczono już przed najazdami muzułmańskimi. Potem przeniesiono je do Villanueva. Kult na nowo wzmógł się pod koniec XVI stulecia. W Portugalii świętego wspominano 21 maja, ale w Martyrologium Rzymskim pojawia się pod dniem 15. tegoż miesiąca.