Marcjalis

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, z grupy imion teoforycznych. W Rzymie imiona teoforyczne stanowiły nieznaczną tylko część w imiennictwie. Martialis utworzone zostało od imienia boga wojny - Marsa (Mars, -tis). Rozpowszechnione było zwłaszcza w Afryce. Martialis to 'należący do Marsa, poświęcony Marsowi'.

W Polsce imię nie jest poświadczone.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Martialis, fr. Martial, wł. Marziale.

Marcjalis, biskup Limoges. Mówi nam Grzegorz z Tours, że za konsulatu Decjusza i Gratusa, a więc około r. 250, siedmiu mężów otrzymało w Rzymie sakrę biskupią oraz misję ewangelizowania Galii. Jednym z nich był Marcjalis, który dotarł do Limoges, a tak stał się pierwszym biskupem tego miasta. Towarzyszyło mu dwóch kapłanów, pochodzących ze Wschodu. Przy ich pomocy dokonał wielu nawróceń. Nie wiemy, kiedy zmarł. Pochowano go na cmentarzu pod miastem, potem, w w. V, przeniesiono do krypty w małej bazylice. W VIII i IX stuleciu stała się ona celem licznych pielgrzymek. Na użytek pielgrzymów skomponowano też w IX w. legendę, wedle której Marcjalisa miał do Limoges wysłać sam św. Piotr. Życie Marcjalis miał zakończyć 30 czerwca 71 r. Druga legenda, skomponowana w w. XI przez Ademara z Chabannes, mnicha z opactwa Saint-Martial, miała sprawiać wrażenie, że wyszła spod pióra Aureliana, drugiego biskupa Limoges. Marcjalis był w niej krewnym św. Piotra. Od lat dziecięcych towarzyszył razem z nim Zbawicielowi. Jego to Pan ukazał słuchaczom jako wzór dziecięctwa. On posiadał na pustkowiu pięć chlebów i dwie ryby. W czasie Ostatniej Wieczerzy trzymał prześcieradło, w które Pan wycierał apostołom stopy. Za Piotrem poszedł potem do Antiochii i Rzymu. Przybywszy do Limoges, konsekrował na swego następcę Aureliana. Zmarł we wskazanym powyżej dniu. Jeszcze w XIX w. dyskutowano na temat wiarygodności tej legendy. W latach 1960-1961 odkryto kryptę z dwoma granitowymi sarkofagami z III-V w. Jednym z nich jest zapewne sarkofag Marcjalisa. Potwierdza to chronologię podaną przez Grzegorza z Tours.