Medard

Jest to imię pochodzenia germańskiego, złożone z elementów math- / maht- 'męstwo, potęga, moc' i -hard / -hart 'silny, odważny, śmiały'.

W Polsce poświadczone od XV wieku. Wiąże się z nim wiele przysłów dotyczących pogody, np. Kiedy Medard się rozwodni, będą deszcze sześć tygodni. Formą spieszczoną imienia jest Medardzik.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Medardus, fr. Médard, Mard, Merd, Miard, niem. Medardus, Mathard, wł. Medardo.

Święty - jedyny, jakiego w wykazach spotykamy pod tym imieniem - był biskupem w Noyon (półn.-zach. Francja). Urodził się na progu VI wieku w Salancy (niedaleko Valenciennes), w gallofrankońskiej rodzinie szlacheckiej. Kształcił się w Saint-Quentin. Św. Remigiusz z Reims wyświęcił go na biskupa. Diecezję swą odbudował i usunął z niej resztki pogaństwa. Przyjął też do stanu zakonnego królową Radegundę, kiedy uzyskała ona formalną separację od męża. Sam Medard zmarł około r. 560 i niemal bezzwłocznie otoczony został czcią. Chlotar I przeniósł jego szczątki do Soisson, a jego syn ufundował dla nich opactwo, zwane później Saint-Médard. Opiewał świętego Wenancjusz Fortunat, napisano kilka życiorysów. Wiele o jego czci przekazał nam również Grzegorz z Tours. W średniowieczu kult Medarda stał się gdzieniegdzie tak popularny jak cześć św. Marcina. Przyczyniły się do tego patronaty, jakie mu przypisywano, m.in. nad rolnikami, piwowarami, winnicami itp. Miał być również zwiastunem i orędownikiem dobrej pogody. Święto obchodzono zawsze 8 czerwca.