Milo(N)

Imię pochodzenia germańskiego, wywodzące się ze skróconych form imion dwuczłonowych z pierwszym członem mil- / mild- 'miłosierny, szczery'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Milo, Milon, ang. Milon, niem. Milo, Milon, wł. Milone.

Odnaleziono trzech świętych, którzy nosili to imię. Jeden z nich, Milo (Molo), który miał być biskupem Benewentu (1070-1076), jest postacią mało znaną, jako przedmiot kultu pojawiającą się wyłącznie w literaturze; tu możemy go pominąć.

Milo z Fontenelle. Był synem Rotmunda oraz Wuisli, szlachetnie urodzonych Franków, którzy około r. 715 obrali stan zakonny. Rotmund udał się do opactwa w Fontenelle, któremu podarował kilka wsi, a Wuisla podążyła do pobliskiego Logium. Milona Rotmund zabrał ze sobą. Zostawszy kapłanem, Milo udał się do eremu, odległego pół mili od opactwa. Życie wiódł w grocie, która znajdowała się na wysokim brzegu Sekwany. Można ją oglądać po dzień dzisiejszy. Uprawiał także winnicę i starał się żyć z pracy własnych rąk. Zmarł około r. 740. Wspominano go 18 sierpnia.

Milo z Selincourt. Wywodził się z senioralnego rodu z Selincourt (Somme). Po otrzymaniu święceń dołączył do grona eremitów, którzy pomiędzy Canche a Authie utworzyli całą kolonię pustelni. W kilka lat później udał się do św. Norberta, który w tym czasie zajęty był zakładaniem ośrodka w Prémontré. Gdy wrócił, skłonił kolegów do przyjęcia nowego trybu życia. Powstało dzięki temu opactwo w Saint-Josse aux Bois. Był to klasztor podwójny, obejmujący część męską i część żeńską. Dopiero w r. 1160 dokonano rozdziału i zakonnicy przenieśli się do Dommartin. Sam Milo w r. 1130 opuścił ośrodek, powołany na stolicę biskupią w Thérouanne. Został następcą św. Jana z Warneton, którego miejsce miał zająć laik, brat księcia Flandrii, nieopatrznie proklamowany przez część ludności. Objąwszy stolicę, Milo zreformował kapitułę. Premonstratensom u bram miasta ufundował opactwo, kolegiaty w Warneton, Ardres i Aubigny przekształcił w regularne wspólnoty. Przeciwstawiał się natomiast kluniakom, oskarżając ich o swoisty imperializm. Wyrzucał mu to listownie Piotr Wielebny (Petrus Venerabilis). Milo zmarł 16 lipca 1158 r. Oznaki oddawanej mu czci były nikłe.