Namacjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen powstałe na podstawie greckiego wyrazu pospolitego nama, -atos 'źródło, nurt, prąd, woda płynąca'. Może to być także cognomen utworzone od nazwy etnicznej galijskiego plemienia Nammates, i wtedy oznaczałoby człowieka 'z plemienia Nammatów'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Namatius, Nammatius, Namasius, fr. Namas, wł. Namazio.

W zapisach hagiograficznych pojawia się dwóch biskupów z Galii, którzy nosili to imię. Przedstawiamy ich zwięźle tutaj.

Namacjusz, biskup Clermont. Na tej prastarej stolicy zasiadł po św. Rustyku. Rządził, jak się przypuszcza, w latach 446-462. W mieście wybudował katedrę, w której złożył sprowadzone z Bolonii relikwie świętych Witalisa i Agrykoli. Pochowano go w Bazylice św. Szczepana, którą wybudowała jego żona. Wspomnienie, które zaczęto obchodzić dość późno, przypada 27 października.

Źródła i literatura w Catholicisme 9 (1982), 997 lub w Bibl. Ss. 9 (1967), 707.

Namacjusz, biskup Vienne. Znamy go dzięki epitafium obejmującemu 33 heksametry oraz dzięki listom biskupów ułożonym przez Adona i Leodegara. Urodził się w r. 486. Zanim został biskupem, był zarządcą miasta. Zmarł w r. 559 lub następnym. Wenancjusz Fortunat ułożył epitafium na cześć jego żony, która go przeżyła. Kult zaaprobowano dopiero w r. 1903. Wspomnienie przypada 17 listopada.

Źródła i literatura w Catholicisme 9 (1982), 997 lub w Bibl. Ss. 9 (1967), 707 n.