Niward

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: nid- / nit- 'nienawiść, zazdrość, zawiść, gniew, zapał wojenny' i -ward / -wart 'straż, ochrona, warta'.

Odpowiedniki obcojęz:, łac. Nivardus, ang., niem. Niward, fr. Nivarde, wł. Nivardo.

W rocznikach kościelnych odnajdujemy dwóch mężów o imieniu Niward, opatrzonych dostojnym tytułem sanctus lub beatus.

Niward, biskup Reims. Pochodził z rodu merowińskich możnowładców, a urodził się w pierwszych latach VII stulecia. Wychowywał się na dworze, potem w Luxeuil. W r. 657 powołano go na stolicę w Reims, gdzie wówczas rezydował Chlotar II. Ta okoliczność sprawiła, że wciągano go w spory dynastyczne i że mógł korzystać z wielkoduszności możnych. Sam także okazywał wielką hojność. Św. Berchariusza wspomógł w zakładaniu opactwa w Hautvillers, ale materialnej pomocy użyczył także innym fundacjom: w Korbei, Soissons, Fontenelle. Zmarł 1 września 673 r. Pochowano go w kościele dedykowanym Matce Najśw. oraz św. Remigiuszowi.

Niward, brat św. Bernarda. Kiedy Bernard w towarzystwie braci opuszczał zamek w Fontaines, najstarszy w nich, Wit, miał powiedzieć do Niwarda, bawiącego się w gronie rówieśników: -Możesz się spokojnie bawić. Kiedyś posiądziesz całą tę obszerną majętność-. Chłopczyk miał wówczas zareagować: -Tak, dla was niebo, a dla mnie ziemia. Nie jest to równy podział-. Gdy dorósł, rzeczywiście przyłączył się w Cîteaux do braci. Potem przez jakiś czas przebywał u Bernarda w Clairvaux. Po złożeniu profesji uczestniczył w zakładaniu opactwa w Vaucelles. W trzy lata później był przeorem w Buzay. Współdziałał też przy zakładaniu klasztoru w normandzkim Sauleuvre, a niektórzy przypuszczali, że w podobnym charakterze przebywał również na terenie Hiszpanii, ale to mało prawdopodobne. Zmarł zapewne w Clairvaux po r. 1150. Cystersi wspominali go w swym menologium w dniu 7 lutego.

Źródła i literatura w Catholicisme 9 (1982), 1291 n. (A. Dimier). Inne w Bibl. Ss. 9 (1967), 1022-1024.