Notker (Notger)
Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: not- / -nod- 'trudne położenie, niebezpieczeństwo, potrzeba' i -gar / -ger 'oszczep, dzida'.
W Polsce używane sporadycznie.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Notkerus, Nodgerus, ang., niem. Notker, Notger, fr. Notier, Nottier.
Dwaj wybitni mężowie Kościoła średniowiecza, którzy nosili to imię, czczeni są jako błogosławieni. Z uwagi na ich znaczenie historyczne, przedstawimy tu obydwóch. Dodajmy jednak zaraz, że nie należy ich mylić z innymi Notkerami o dość dużym znaczeniu: z Notkerem Lekarzem (+ 975) oraz z Notkerem Niemcem (Teutonicus, + 1022).
Notker Balbulus (Jąkała). Urodził się około r. 840, prawdopodobnie w Jonschwil, w kantonie Sankt-Gallen. Wychowywał się i kształcił w słynnym opactwie, które dochodziło do rozkwitu i które dzięki niemu oraz dzięki takim mężom jak Ratpert czy Tutilo stać się miało kulturalnym centrum całej bez mała Europy. Sam Notker rychło z ucznia stał się nauczycielem. Wykształcił takich młodzieńców jak Salomon, przyszły biskup Konstancji, czy Waldo, przyszły biskup Freisingu. Był zakonnikiem pobożnym i gorliwym, ale cierpiał na skutek wady wymowy. Dlatego właśnie przezwano go wyrażeniem, które przylgnęło doń jak nazwisko. Zasłynął przede wszystkim jako autor sekwencji i innych utworów liturgicznych, zebranych w Liber hymnorum. Ponadto pozostawił po sobie Erchanberti breviarii regum Francorum continuatio, Formulae Sangallenses, Notatio de viris illustribus, Vita S. Galli (fragment), Martyrologium, De musica i kilka cennych listów. W czasie, gdy epoka karolińska przeżywała swój zmierzch, stawał się jednym z największych mnichów-poetów średniowiecza. Zmarł 6 kwietnia 912 r. Kult zatwierdzono w r. 1624.
Notker (Notger) z Leodium. Urodził się około r. 930 w rodzinie szwabskiego wielmoży, spokrewnionego z Ottonem I. Niewykluczone, że nauki pobierał w Sankt-Gallen. Nauczał potem w szkole klasztornej w Stavelot. Przez jakiś czas przebywał na dworze cesarskim. W r. 972 Otto I wyznaczył go na stolicę biskupią w Leodium (Li-ge). Sakrę przyjął z rąk Gerona, arcybiskupa Kolonii. Potem nadal oddawał liczne usługi cesarzom ottońskim i Henrykowi II. W związku z tym kilkakrotnie udawał się do Italii i uczestniczył w synodach. Nie powstrzymało to jego aktywności na terenie diecezji. Od cesarzy otrzymał najpierw immunitety, potem tytuł hrabiowski, w końcu godność księcia Rzeszy. W swej stolicy zgrupował wielu duchownych. W r. 979 założył kolegiatę Krzyża Świętego. Ukończył kolegiaty Św. Marcina i Św. Piotra. Kazał rozbudować katedrę Św. Lamberta, hospicja i pałac biskupi. Wzmocnił ponadto mury obronne miasta. Nade wszystko zasłużył się może przez popieranie sztuk i nauczania. Szkoła katedralna stała się dzięki temu jedną z najlepszych w tym czasie. Niesłusznie przypisywano mu natomiast autorstwo żywotów świętych Landoalda, Hadelina i Remakla, ale do ich powstania mógł się przecież przyczynić. Żałowany przez wszystkich, Notker zmarł 10 kwietnia 1008 r., po trzydziestu sześciu latach rządów biskupich. Pochowano go w kaplicy przy kolegiacie Św. Jana. O zaaprobowanie lokalnego i mało rozpowszechnionego kultu nigdy się nie postarano.