Ofka
Imię żeńskie, genetycznie forma spieszczona (poprzez skrócenie) greckiego imienia EUFEMIA.
Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Euphemia, fr. Euphémie, ros. Ewfimija, ukr. Juchymija, Juchyma, wł. Eufemia.
Ofka (Eufemia) z Raciborza. Urodziła się około r. 1299, prawdopodobnie w samym Raciborzu, jako córka tamtejszego księcia Przemysława oraz jego żony, Anny Mazowieckiej. Imię odziedziczyła po babce, córce Przemysława Wielkopolskiego. Życie zakonne rozpoczęła u dominikanek, w klasztorze ufundowanym przez ojca, który zmarł w r. 1306. Habit przyjęła w r. 1313. Wtedy to jej brat Leszek powiększył nadania dla klasztoru, przy którym zaczęto wnet budować kościół. Biskup Nanker poświęcił go w r. 1334. Wkrótce potem Ofka występuje w dokumentach jako przeorysza klasztoru. Przeżył on niebawem poważne trudności, bo po śmierci Leszka Raciborzem zawładnął Mikołaj Opawski. W r. 1343 Ofka uzyskała od Klemensa VI bullę protekcyjną. W dwa lata później zrezygnowała z urzędu na rzecz siostry Gertrudy. W r. 1349 po raz drugi objęła to stanowisko. W grudniu 1358 r. poczuła się źle i podyktowała testament. Zmarła 17 stycznia roku następnego. Pochowano ją w krypcie pod kaplicą Św. Dominika. Kult, który ją otoczył, nie wyszedł zrazu poza granice miasta i konwentów dominikańskich. W r. 1589 dokonano rekognicji szczątków, co niektórzy gotowi byli uznać za elewację Ofki. Kult wzmógł się i rozszerzył w w. XVII, do czego przyczynił się zwłaszcza dominikanin Abraham Bzowski, autor życiorysu świątobliwej zakonnicy. W tym też wieku zaczęto myśleć o jej beatyfikacji. Starania takie kontynuowano również w wieku XVIII. W r. 1821 władze pruskie przekazały kościół protestantom. Szczątki Ofki przeniesiono wówczas do kaplicy, zwanej Polską, przy kościele parafialnym. Po zniszczeniach ostatniej wojny kaplicę odnowiono w r. 1959.
Źródła (wyd. Gottschalk, Woroniecki i Fijałek) oraz literaturę zestawia HP 2 (1972), 160-173. Wśród popularnej literatury znajdują się również pozycje, które Ofkę wiążą ze świątobliwą dominikanką Eufemią z Pforzheim (+ 1367): por. LCI 6 (1974), 185. - O ikonografii nieco w Enc. Kat. 4 (1983), 1287 n.