Onufry

Imię pochodzenia egipskiego Ounophris, przejęte do greki w postaci Onouphrios, a następnie do łaciny jako Onuphrius. Było to w Egipcie imię teoforyczne, bowiem takim przydomkiem Egipcjanie nazywali Ozyrysa 'zawsze szczęśliwy'.

W Polsce imię notowane od XV w. Częstsze jest u wyznawców Kościoła wschodniego. Z Trylogii Sienkiewicza znamy Onufrego Zagłobę, a z okresu Oświecenia Onufrego Kopczyńskiego, nauczyciela Collegium Nobilium i autora gramatyki języka polskiego i łacińskiego.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Onuphrius, gr. Onouphrios, ang. Onuphrius, Humphrey, fr. Onuphre, ros., ukr. Onufrij.

Onufry, pustelnik. Opowiada o nim inny egipski mnich, Pafnucy. Odwiedzając pustelnie, odnalazł eremitę w bardzo podeszłym wieku, który wyznał mu, że wychowywał się we wspólnocie w Hermapolis. Mnisi byli tam gorliwi, wpatrzeni w przykłady wielkich ascetów, Eliasza czy Jana Chrzciciela. Nikt jednak nie miał odwagi pójść w ich ślady z całą konsekwencją. Onufry pokusił się o takie radykalne naśladownictwo. Udał się na pustkowie, gdzie żył przyodziany szatą z listowia, a spożywał znalezione owoce i zioła. Tylko w niedziele spożywał odrobinę chleba i wina. Co roku odwiedzał innych pustelników, a do niektórych zachodził po to, aby towarzyszyć ich ostatnim chwilom. Pafnucy był zaszokowany widokiem starca. Powiedział potem: virum aspectu terribilem vidi. Okazało się jednak, że Onufrego odwiedził w tej samej porze, w jakiej starzec przybywał do innych pustelników. Udzieliwszy pożytecznych rad, Onufry nazajutrz wyzionął ducha. Jego sylwetkę, przekazaną przez Pafnucego, przedstawiał żywot, który wszedł do łacińskich wersji Vitae Patrum. Wcześniej istniały już wersje greckie, koptyjskie oraz ormiańskie. Onufry znalazł się też w licznych synaksariach wschodnich. Do martyrologiów łacińskich wprowadzono go dopiero w XVI stuleciu. Boroniusz umieścił go pod dniem 12 czerwca.