Osmund

Imię dwuczłonowe pochodzenia germańskiego (anglosaskiego). Pierwszym członem jest os- / ans- 'bóg As', a drugim -mund / -munt 'ochrona, obrona'.

W Polsce imię poświadczone raz jeden w formie łacińskiej Osmundus.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Osmundus, ang. Osmond, Osmund, fr. Osmond, Osmer, niem. Osmund, Osmer.

Osmund, biskup Salisbury. Wedle późnego, piętnastowiecznego tekstu miał być synem Henryka, hrabiego Séez, a przez matkę Izabellę siostrzeńcem Wilhelma Zdobywcy. Z tym ostatnim przybył w r. 1066 na Wyspę. W sześć lat później objął urząd kanclerza i wziął czynny udział w kompilowaniu Domesday Book, katastru, który dawał podstawy do wymierzania podatków. W r. 1078 Lanfrank konsekrował go na biskupa Salisbury albo raczej Old Sarum, miejscowości położonej w pobliżu miasta, zabezpieczonej normandzkimi fortyfikacjami. Osmund dokończył wówczas budowy katedry, którą w r. 1092 dedykował Matce Najśw. Uporządkował też sprawy kapituły, którą zreorganizował na modłę normandzką. Stworzył ponadto lokalny obrządek, którego ostateczna redakcja przypadła w r. 1222 biskupowi Ryszardowi Poore. W sporze Anzelma z Wiliamem Rufusem stanął po stronie króla, ale potem zmienił zdanie i przeprosił Anzelma. Zmarł 4 grudnia 1099 r. Kalikst III kanonizował go w r. 1457.