Oskar (Ansgar)
To dwie formy tego samego imienia germańskiego, pierwotnie złożonego z ans- 'bóg' (zob. ANZELM) i g-r (g-r) 'włócznia'. Zatem Ansgar można rozumieć jako '(posiadający) włócznię Ansa' (Ansowie, czyli Asowie, w mitologii germańskiej to bogowie z rodu Odyna, zwani Filarami świata). Ans zmieniło się regularnie w jęz. staroangielskim i w jęz. skandynawskich w As, a potem w Os (stąd Oskar), a g-r / g-r (w zależności od dialektu) rozwinęło się w jęz. skandynawskich w kar.
W Polsce dawnej tego imienia nie spotykamy, natomiast znamy je z XIX i XX w. (np. Oskar Kolberg, Oskar Awejde, Oskar Lange). Wymienione osoby pochodziły z rodzin świeżo spolonizowanych.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Anscharius, Ansgarius, ang. Oscar, fr. Anschaire i Oscar (też Ausgaire, Anschar, Anger, Angier, Angé, Anguier), niem. Ansgar, Oskar, wł. Anscario, Ansgario, Oscar.
Święty, który nosił to imię (w źródłach i literaturze występuje ono w rozmaitych formach: Anscharius, Anscarius, Auscharius, Auschaire, Ansgarius itd.) w wykazach hagiograficznych jest jedyny. Znaczeniem jednak i rolą, jaką odegrał w dziejach kościelnych, wyrósł wysoko, toteż w ostatnim kalendarzu rzymskim (3 lutego) jego memoria, czyli wspomnienie liturgiczne (we mszy św. i w brewiarzu) przepisane zostało dla całego Kościoła łacińskiego. Urodził się około r. 801, prawdopodobnie w pobliżu słynnego opactwa w Korbei (Corbie, w Pikardii). W nim też pobierał nauki, a następnie przywdział habit mnisi. Rychło został nauczycielem w szkole klasztornej. W r. 823 wysłano go na podobne stanowisko do Nowej Korbei (Korvey w Westfalii). Gdy książę duński Harald Klak przybył do cesarza z prośbą o pomoc i wyraził chęć przyjęcia chrztu, Oskar wyruszył z innymi do Danii, by głosić Ewangelię (827). Pozostał tam przez 18 miesięcy. Wrócił następnie na dwór Ludwika Pobożnego, który wysłał go niebawem w tym samym celu do Szwecji (830). Gdy w r. 831 na sejmie w Diedenhofen tworzono nowe biskupstwa w Niemczech, powołano go jako pierwszego na stolicę do Hamburga. Konsekrował Oskara biskup Metzu, a Grzegorz IV mianował go arcybiskupem oraz swym legatem na kraje północne. Podlegał jednak arcybiskupowi Ebbonowi z Reims, skąd już kiedyś próbowano zdobyć te ziemie dla Chrystusa. Próby schrystianizowania Szlezwiku- -Holsztynu, podjęte obecnie, także się nie powiodły, m.in. na skutek zniszczenia przez Duńczyków Hamburga (845). Po śmierci biskupa Bremy cesarz desygnował Oskara na tę stolicę, ale ponieważ wywołało to sprzeciw arcybiskupa Kolonii i papieża, objął ją dopiero w r. 858; tymczasem pracował wytrwale nad ewangelizacją Danii i Szwecji, dokąd już to posyłał swych towarzyszów, Gautberta i Nitharda, już to zapuszczał się sam. W czasie pobytu w Szwecji w latach 852-853 pozyskał dla wiary króla Olafa i podjął próby ustanowienia organizacji kościelnej. W 864 Mikołaj I wyłączył Bremę z metropolii kolońskiej i połączył w nową prowincję z Hamburgiem. Odtąd Oskar z Bremy kierował misją północną. Skończył też w Bremie budowę kamiennego kościoła i założył trzy klasztory. Zasłynął ponadto z pobożności i dzieł miłosierdzia. Zmarł 2 lub 3 lutego 865 r. Z jego pism zachował się tylko jeden list oraz zbiorek modlitw pt. Pigmenta. Wiadomości o życiu Oskara czerpiemy przede wszystkim z życiorysu napisanego przez jego ucznia, Rimberta, który to życiorys stał się w nowszych czasach przedmiotem nie kończących się dyskusji.