Otylia (Odylia)
Jest to imię pochodzenia germańskiego, utworzone na podstawie słowa uodal (odhil) 'ojczyzna, ojcowizna, majątek dziedziczny'. Forma Otylia jest pochodzenia niemieckiego. W językach: angielskim, francuskim, włoskim, łacińskim imię to przyjmuje formę Odylia.
W źródłach polskich imię poświadczone w wieku XV w formie Ottilia / Otilia. Dziś jest to imię rzadkie i występuje w formach: Otylia, Odylia.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Odilia, fr. Odile, niem. Ottilia, Odilia, Odilie, Delia, Tudi, Tylia, wł. Odilia, Otilia.
Cztery Otylie (względnie Odylie) spotykamy w literaturze hagiograficznej. Z uwagi na rozwój kultu dwie z nich zasługują na naszą uwagę. Krótko przedstawimy także dwie pozostałe.
Otylia, towarzyszka św. Urszuli. Opis męczeństwa dziewic, czczonych w Kolonii, pochodzi z drugiej połowy X stulecia. Jeszcze późniejszy jest utwór zatytułowany Translatio S. Odiliae, zaczynający się bardzo charakterystycznie: Post illud Troianae urbis famosum excidium. Dziewica Odilia jest w nim Maromei regis filia et regis Angliae consobrina. Jej to relikwie około r. 1250 sprowadzono do Huy nad Mozą. Opisano to po wybudowaniu nowej świątyni pod wezwaniem Świętego Krzyża (1322). W niej właśnie złożono szczątki legendarnej męczennicy.
Otylia (Adilia) z Orp-le-Grand. Czczono ją dość intensywnie w brabanckiej miejscowości o tej nazwie. Tam też przechowywano jej śmiertelne szczątki. Mimo to historycznie słabo jest rozpoznana. Jej żywot, który opublikowano późno, jest kopią żywotu Otylii Alzackiej, o której mówimy poniżej. To tylko można powiedzieć, że zmarła około r. 670, a była założycielką szpitala, który potem obsługiwały zakonnice. Wspomnienie tej Otylii przypada 30 czerwca.
Otylia z Hohenburga (Alzacja). Była prawdopodobnie córką alzackiego księcia Adalryka (Eticha, Etticona) i wespół z nim założyła klasztor w Hohenburgu, nazwany później (X w.) Odilienburg (Mont-Sainte-Odile). Ona też była jego pierwszą ksienią, może również założycielką klasztoru w Niedermünster. Zmarła około r. 720. Nic ponadto o niej pewnego nie wiemy. Późny życiorys, z końca X w., jest przesycony elementami legendarnymi, częściowo także zapożyczonymi z życiorysu św. Salabergi, ksieni z Laon. Życiorys ten opowiada, jak to Otylia urodziła się ślepa i dlatego została przez ojca przeznaczona na zabicie; jak pośród przedziwnych okoliczności została uratowana przez zakonnice (w Baume-les-Dames-), jak zetknęła się następnie ze swoim bratem itd. Od IX w. kult świętej upowszechnił się w Alzacji, a potem w Szwajcarii, południowych Niemczech i gdzie indziej. Do jej grobu zaczęli ściągać liczni pielgrzymi, zwłaszcza gdy rozeszła się wieść, że woda ze źródła w Odilienburgu zawiera właściwości lecznicze. Otylia uchodzi za patronkę Alzacji, a także za orędowniczkę w chorobach oczu, uszu i bólach głowy. Jako taką czci ją także lud w Polsce. Wspomnienie przypada 13 grudnia.
Otylia z Leodium (Li-ge). Urodziła się około r. 1165. Wbrew woli wydano ją za mąż. Urodziła dwóch synów, z których jeden, Jan, został kapłanem. Stosunkowo wcześnie owdowiała. Swe wdowieńskie życie wypełniła aktami bogomyślności. Przede wszystkim odwiedzała leodyjskie kościoły, w których często doznawała wizji. Miała też dar prorokowania. Zmarła 14 grudnia 1220 r. Syn sprawił, że pochowano ją w pobliżu ołtarza Św. Szczepana. Potem szczątki przeniesiono do kościoła Św. Idziego. Pierwszy życiorys zredagowano około r. 1250. Zawiera on wiele szczegółów dotyczących tego czasu, a tak mógł zostać zaliczony do cennych źródeł historycznych.