Pacyfik

Imię to wywodzi się z języka łacińskiego od słowa pospolitego pacificus, -a, -um 'spokojny, czyniący pokój'. Powstało ono w kręgach chrześcijańskich. Od tego słowa łacińskiego pochodzi też Pacyfik, nazwa Oceanu Spokojnego.

W Polsce imię to poza zakonami nie jest używane. W dokumentach pojawia się jednorazowo w łacińskiej formie Pacificus w r. 1265 w funkcji przydomka, zapewne przełożonego z jęz. polskiego (... Spythko de Melsztyn cognomine Pacificus...).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pacificus, fr. Pacifique, wł. Pacifico.

Pacificus stało się ulubionym imieniem w zakonie franciszkańskim. Nosiło je w nim wielu. Trzech z synów Biedaczyny z Asyżu, nazwanych tym imieniem, doczekało się chwały ołtarzy. Wszystkich tu w chronologicznej kolejności przedstawimy.

Pacyfik z Lisciano (Marchia Ankońska). Był cenionym trubadurem na sycylijskim dworze Fryderyka II. Cesarz uwieńczył go laurem i mianował swym nadwornym poetą. Około r. 1212 spotkał w San Severino św. Franciszka. Pod wpływem zakonodawcy zdecydował się zmienić tryb życia. Wstępując do Braci Mniejszych otrzymał właśnie imię Pacyfik. W pięć lat później Franciszek wysłał go do Francji. Do r. 1223 był tam pierwszym prowincjałem. W latach 1226-1228 wizytował w Italii klasztory klarysek. Nie wiemy, gdzie około r. 1230 zakończył życie: w Lens (Pas-de-Calais), w Wenecji czy w Riva di Garda- U franciszkanów czczono go zawsze jako błogosławionego, a wspominano w dniu 10 lipca.

Pacyfik z Nowary. Urodził się w r. 1420 w Cerano, w Lombardii. Mając dwadzieścia pięć lat, wstąpił w Nowarze do franciszkanów obserwantów. W r. 1452 rozpoczął działalność kaznodziejską, którą rozciągnął na wszystkie niemal prowincje włoskie. Zjednała mu ona wielkie uznanie. Propagował także ogłoszoną przez Sykstusa IV krucjatę przeciw Turkom. W związku z tym, a także jako wizytator wyznaczony przez kapitułę generalną, przebywał przez dłuższy czas na Sardynii. W r. 1473 wydał podręcznik kazuistyki, nazwany potem Summa Pacifica i często wznawiany. W r. 1579 ukazało się wydanie piąte, dostosowane do uchwał trydenckich. Pacyfik zmarł 4 czerwca 1482 r. w Sassari na Sardynii. Pochowano go w Cerano. Kult zatwierdził Benedykt XIV (1745 r.). Do martyrologiów franciszkańskich wpisano go pod datami 5, 8 lub 9 czerwca. Nowe Martyrologium Rzymskie przywraca temu wspomnieniu jego miejsce właściwe, czyli 4 czerwca.

Pacyfik z San Severino. Urodził się we wskazanej miejscowości 1 marca 1653 r. jako Carlo Antonio Divini. Wcześnie stracił rodziców. Powierzono go wtedy wujowi, który był kanonikiem przy miejscowej katedrze i który okazał się wychowawcą surowym. W r. 1670 przyjął w Forano (Macerata) habit franciszkański i wówczas nazwano go Pacyfikiem. W osiem lat później otrzymał święcenia kapłańskie. Potem przez trzy lata pozostawał w Treia, gdzie pośród samotności i modlitw gotował się do apostołowania. Przez dwa lata zajęty był jeszcze nauczaniem filozofii. Pracy kaznodziejskiej oddawał się przebywając w Ostra, Urbino, San Severino i Forano. W r. 1686 obarczono go urzędem wikariusza w San Severino, a w cztery lata później stanowiskiem gwardiana. Od r. 1705 przebywał już stale w tym klasztorze. Dotknięty schorzeniem nogi, głuchotą i niemal całkowitą ślepotą, musiał w końcu zrezygnować ze swej aktywności, nawet z odprawiania mszy św. Zmarł 24 września 1721 r., pozostawiając współbraciom przykład gorliwości. Grzegorz XVI kanonizował go w r. 1839. Do Martyrologium Rzymskiego wpisano go pod 25 września. Obecnie jest tam pod 24 września.