Pambo

Imię pochodzenia greckiego Pámbo, Pambo, Pambos o niepewnej etymologii; spotykane w dawnej Rzeczypospolitej wśród członków Kościoła wschodniego.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pambo, ros. Pamva, ukr. Pamvo.

Pambo, anachoreta egipski. Był uczniem wielkiego Antoniego. Jaśniał skromnością, surowością zadawanych sobie pokut, małomównością. Rady zasięgało u niego wielu duchownych, w tym także Atanazy Wielki. Na pustkowiu w Nitrii odwiedziła go Melania Starsza. Gdy jeszcze przebywała wśród mnichów egipskich, Pambo zakończył życie. Stało się to więc w czasie między 385 a 390 r. W Apoftegmatach Ojców pustyni znajduje się wiele sentencji, które przypisano jego autorstwu. Mówił o nim także w swej Historia Lausiaca Palladiusz. Do synaksariów wpisano go pod dniem 18 lipca, gdy tymczasem na Zachodzie wymieniany był kiedy niekiedy pod dniem 1. tego miesiąca.