Panten

Imię pochodzenia greckiego Pántainos, złożone z elementów: pan, pantós 'cały, wszystek' i -ainos 'straszny, przerażający', używane dla boga piorunów - Zeusa.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pantaenus, gr. Pántainos, fr. Pant-ne, niem. Pantainos, wł. Panteno.

Panten z Aleksandrii. Jest najstarszym wyznawcą tej metropolii, znanym z imienia. Jest zarazem pierwszym z chrześcijańskich myślicieli aleksandryjskich, związanych z powstaniem tzw. Szkoły Katechetycznej. Był mężem wielkiej kultury. Ulegał może najpierw wpływom stoików, ale niektórzy przypuszczają, że był przede wszystkim judeochrześcijaninem, związanym ze środowiskiem palestyńskim. Znał język hebrajski. Dzięki niemu Klemens Aleksandryjski przejął tradycje judeochrześcijańskie dotyczące Jakuba i doktryn apokaliptycznych. W Egipcie uczył egzegezy zwróconej ku poznaniu duchowemu, ku gnozie, która nie była gnozą heretycką, ale zapewniała prymat kontemplacji, wiodła ku przebóstwieniu człowieka, ku jego upodobnieniu do Boga. Euzebiusz przyznaje mu autorstwo pism, ale nie podaje ich tytułów. To samo później robili Hieronim i może Maksym Wyznawca oraz - choć znacznie później - Anastazy Synaita i Focjusz. Do martyrologium wpisano go pod dniem 7 lipca, natomiast Koptowie wspominają go 22 czerwca, a od r. 1908 wydają w Aleksandrii czasopismo swego patriarchatu pod tytułem Pantainos.