Pastor

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji występuje wyraz pospolity pastor, -oris 'pasterz'. W chrześcijaństwie cognomen to przywoływało Chrystusa - Dobrego Pasterza.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pastor, ang., niem. Pastor, fr. Pastor, Pasteur.

W martyrologiach imię to spotykamy kilkakrotnie. Niestety, występuje tam albo jako nudum nomen, praktycznie nie oznaczające jakiejkolwiek zidentyfikowanej postaci (tak pod dniem 29 marca), albo wedle wszelkiego prawdopodobieństwa jest tytułem jakiegoś duszpasterza (tak pod dniem 30 marca, w wypadku rzekomego biskupa Orleanu, który jednak nie widnieje na liście biskupów tego miasta); albo wreszcie jako mylne odczytanie postaci z mozaiki lub imię fundatora, którego potem zaczęto uważać za świętego (tak w wypadku rzymskiego Pastora z dnia 26 lipca). Dobrze zaświadczeni są jedynie męczennicy, o których kilka słów powiemy poniżej.

Pastor i Just, męczennicy z Complutum (Alcalá de Henares). Śmierć za wiarę ponieśli w czasach Dioklecjana, kiedy jeszcze byli dziećmi w szkolnym wieku. Około r. 400 Prudencjusz zaświadczył, że w Saragossie przechowywano i czczono ich relikwie. Nieco wcześniej Paulin z Noli tam właśnie pochował Celsusa, swe jedyne dziecko. Pasja, która się zachowała, oraz kalendarz mozarabski świadczą o tym, że ich wspomnienie przypadało 6 sierpnia. W VI stuleciu ich patronat przyjęło opactwo we Fradze pod Kordobą. W VIII w. ich kult znany był także w Narbonne. Wreszcie za swych patronów obrał ich sobie Madryt.