Pepin (Pipin)

Imię pochodzenia germańskiego Pippin, będące tzw. intensivum (wyrażającym większe natężenie jakiejś cechy) czasownika pip- / bib- 'drżeć, trzepotać się'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pepinus, Pipinus, fr. Pépin, niem. Pippin, Pipin, wł. Pipino.

Wśród majordomów z ostatnich lat panowania Merowingów i wczesnej kariery Karolingów było kilku wpływowych mężów, którzy nosili to imię. Jednego z nich czczono potem jako świętego. Był nim:

Pepin (Pipin) Starszy (z Landen). Nazywano go tak dla odróżnienia od innych Pepinów, zwłaszcza od jego wnuka, Pepina z Heristalu. Był synem Karlomana, wyniesionego przez króla Austrazji do wysokiej godności i obdarzonego rozległymi posiadłościami nad Mozą. Urodził się około 580 r. W 613 razem z Arnulfem z Metzu, którego bardzo cenił, przewodził buntowi, dzięki któremu na tronie zasiadł Chlotariusz II. W rządach krajem nastąpiło wtedy charakterystyczne przesunięcie punktu ciężkości: przemożne wpływy dynastii zastąpiła swym znaczeniem arystokracja. Był potem Pepin majordomem i doradcą Dagoberta I, który od 629 r. rządził z Paryża całością merowińskich królestw. Popadł następnie w niełaskę. Od 639 r. był znów majordomem Sigeberta III. Przyjaźnił się z Kunibertem z Kolonii. Z małżeństwa z Idubergą miał syna Grimoalda, który także zostanie majordomem, oraz dwie święte córki: Gertrudę z Nivelles i Beggę, poślubioną Ansegislowi. Ta ostatnia uchodzi za babkę Karolingów. Pepin zmarł 21 lutego 640 r. W pamięci potomnych uchodził za możnowładcę pełnego cnót chrześcijańskich. Pochowano go w Landen, potem obok córki w Nivelles. W Brabancji czczono go jako świętego. Jego imię wprowadzono do litanii o wszystkich świętych, potem także do martyrologium (Molanus).