Perpet

Jest to imię łacińskie, pierwotnie cognomen. U Rzymian była w użyciu forma męska Perpetuus oraz żeńska Perpetua. Obydwie te formy wywodzą się od przymiotnika pospolitego perpetuus, -a, -um 'nieprzerwany, ciągły, wieczny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Perpetuus, ang., niem. Perpetuus, fr. Perpet, Perp-te, wł. Perpetuo.

W literaturze hagiograficznej spotykamy dwóch świętych tego imienia. Wielkiej roli w dziejach i w rozwoju kultu nie odegrali. Mimo to zwięźle ich prezentujemy.

Perpet, biskup Tours. Był ósmym, który zasiadał na tej stolicy. Zajmował ją w latach 461-491. Znamy go dość dobrze dzięki świadectwom Apolinarego Sydoniusza i Grzegorza z Tours. W czasie synodu z 461 r. zaostrzył praktyki postne. Szerzył kult św. Marcina i ku uczczeniu tego świętego wystawił bazylikę, którą konsekrowano w 473 r. Troską otaczał też biednych i im w testamencie przekazał wszystkie swoje dobra. Martyrologia wspominały go 30 grudnia oraz 8 kwietnia.

Perpet, biskup Maastricht. Nie wszyscy przyjmują jego historyczność. Widnieje jednak w Gesta episcoporum Leodiensium, a wczesny kult wydaje się dostatecznie wyrazisty. Był prawdopodobnie następcą św. Gundulfa. Zmarł około 647 r. w Dinant (dziś Belgia) i tam też został pochowany w kościele Św. Wincentego. Wspomnienie obchodzono 4 listopada.