Pioniusz

Imię pochodzenia greckiego lub semickiego (syryjskiego) Piónios, Peiónios o niepewnej etymologii.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pionius.

Pioniusz, męczennik ze Smyrny. O nim także informuje nas Euzebiusz (IV, 15). Czerpał z akt męczeństwa Pioniusza, które zasługują na wiarę. Wedle tych relacji Pioniusz był cenionym przez mieszkańców Smyrny kapłanem. Zasłynął zwłaszcza wtedy, gdy udzielał pomocy głodującym. Mimo to w czasie prześladowania za Decjusza został aresztowany. W Smyrnie atak na chrześcijan przybrał wówczas formy szczególnie dotkliwe. Z edyktami prześladowczymi szła w parze nienawiść miejscowej gminy żydowskiej. Aresztowano Pioniusza 23 lutego, w dzień, w którym święcono wspomnienie męczeństwa biskupa Polikarpa. Stąd później pomyłka niektórych: że Pioniusz miał być współczesny Polikarpowi. Razem z Pioniuszem przychwycono dwóch chrześcijan: Asklepiadosa i Sabinę. Wielokrotnie ich przesłuchiwano i wzywano do złożenia ofiary bogom. Pioniusz przy tej okazji wygłaszał mowy, które zmierzały również do tego, aby doprowadzić do opamiętania załamujących się w wierze (lapsi), w tym biskupa Eudemona. Bohaterów wiary stracono na rozkaz prokonsula Kwintyliana w dniu 12 marca. W synaksariach i kalendarzach Wschodu wspominano męczennika w dniach 7, 8, 11 lub 15 marca. Natomiast Ado, a za Adonem Martyrologium Rzymskie mówiły o nim pod dniem 1 lutego.