Rabbula (Rabula)

To imię najprawdopodobniej pochodzenia semickiego (fenickiego). Nawiązuje do hebrajskiej nazwy miejscowej Rabba 'wielka wieś'. Jednakże pojawiające się w dokumentach europejskich w formie Rabulas, Rabbulas, Rabula interpretować można również jako cognomen łacińskie powstałe na bazie rzeczownika pospolitego rabula 'krzykacz'.

W Polsce potwierdzone od w. XV (1434) w postaci Rabula, Rawula. Ale te zapisy należy raczej interpretować jako pochodzące z łacińskiego cognomen Rabula. W stosunku do przedstawionych poniżej sylwetek świętych z Konstantynopola i Edessy przyjąć jednak trzeba semickie pochodzenie imienia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rabula, Rabbulas, gr. Rabboulas, niem. Rabulas, Rabbulas.

Przedstawiamy tu dwóch świętych ze starożytności, których spotkać można w synaksariach chrześcijańskiego Wschodu.

Rabbula, biskup Edessy. Wywodził się z Kennešrin, z okolic Aleppo. Był synem pogańskiego kapłana, nic też nie wskazuje na to, aby wychowywała go matka lub niania chrześcijanka. Otrzymawszy wykształcenie -w umiejętnościach greckich-, doszedł do stanowiska prefekta. Gdy wizytował klasztor Abrahama w Markianos, tknęła go łaska. Wówczas to wspomógł go stary biskup Akacjusz z Berei. W r. 400, w czasie podróży do Ziemi Świętej, przyjął w Jordanie chrzest. Potem wyprzedał swe dobra, a żonę i dzieci zachęcił do wstąpienia do klasztorów; sam zaś rozpoczął życie wypełnione gorliwością i umartwieniami. W 412 r. obrano go biskupem Edessy. Na soborze efeskim zrazu zachowywał milczenie, potem przylgnął do Cyryla Aleksandryjskiego, który powierzył mu tłumaczenie na syryjski swoich pism. Zwalczał Nestoriusza i - jako pierwszy - Teodora z Mopsuestii. W diecezji wszystko organizował w duchu radykalnego ascetyzmu. W rządach okazywał dużo surowości, ale wspomagał najbiedniejszych, budował szpitale i leprozoria. Bano się go raczej, niźli darzono miłością. Ktoś nazwał go nawet tyranem edesskim. Zmarł 7 sierpnia 435 lub 436 r. Kościół syryjski zaliczył go w poczet swych największych świętych. Wspomnienie obchodzono 17 grudnia. Rabbula pozostawił po sobie nieco pism: Praecepta ad sacerdotes et regulares, Monita ad coenobitas, Canones, a także listy i homilie.

Rabbula, ihumen. Pochodził z Samosaty, znad Eufratu. Urodził się około 450 r. Został uczniem Syryjczyka Barypsabasa. Osiadł następnie w eremie. Za czasów cesarza Zenona (474-491) i przy udziale prefekta Jana z Bejrutu założył w Górach Libanu klasztor, który przyczynił się do chrystianizacji okolicznych mieszkańców. Za Anastazego I (491-518) następny klasztor założył w stolicy. Podobne inicjatywy przypisywano mu też gdzie indziej. Zmarł w Konstantynopolu około 530 r. W synaksariach widniał pod 19 lutego.