Rebeka

To imię biblijne, z hebr. riwqah, ribhkah o niejasnym znaczeniu.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rebecca, ang. Rebekah, fr. Rébecca, niem. Rebekka, ros. Rewekka, wł. Rebecca.

Poza biblijną Rebeką posiadamy obecnie także świętą tego imienia z czasów nowszych. Jest ona m.in. świadkiem tego, że chrześcijaństwo wschodnie nie pomijało imion ze Starego Testamentu. O tym w synaksarium konstantynopolitańskim świadczy także Rebeka, siostra św. Polikseny. Wymieniana pod dniem 23 września, nie jest jednak dostatecznie rozpoznana i nie doczekała się wyrazistszej czci; wolno ją tu dlatego pominąć.

Rebeka, żona Izaaka. Pojawia się w 24 rozdziale Księgi Rodzaju jako córka Betuela z Aram-Naharaim (Charan nad górnym Eufratem), a siostra Labana (Rdz 22, 20-24). Eliezer, wierny sługa i zarządca dóbr Abrahama, spotkał ją u studni i uznał za odpowiednią dla Izaaka, któremu na życzenie sędziwego ojca miał sprowadzić żonę. Dopiero po dziesięciu latach urodziła Izaakowi bliźniaków, Ezawa i Jakuba (25, 19-28). Tego ostatniego darzyła szczególną miłością, toteż gdy zgrzybiały i na wpół ślepy Izaak pragnął powierzyć synom dziedzictwo, jego podstępnie podsunęła na odebranie pełnego ojcowskiego błogosławieństwa (25, 29-34; 27, 1-40). Musiała dlatego rozstać się z ukochanym synem, którego zresztą wysłała do kraju lat dziecinnych, aby tam poszukał sobie żony (27, 41 - 28, 5). Może go już potem nie zobaczyła. Pochowano ją na polu Makpela w pobliżu Mamre, w miejscu, które Abraham nabył od Chetyty Efrona (Rdz 49, 31). Do tradycji biblijnej przeszła jako niewiasta skromna i powściągliwa, pełna powabu i uprzejmości. Była też jednak, jak widzieliśmy w ostatnich odsłonach jej życia, zdolną do podstępu. Jej grób pokazuje się obecnie w meczecie w Hebronie (El-Halil, na południe od Jerozolimy). Gdzieniegdzie wspominano ją w dniu 30 sierpnia.

Rebeka Ar-Rayy-s de Himlaya. Urodziła się w 1832 r. w Himlaya, w środkowym Libanie, jako córka Mrâd Sâber El-Choboga oraz Rebeki, która wywodziła się ze znanej w kraju rodziny Gemayelów. Na chrzcie św. nadano jej imię Butrusiyyah, które odpowiada łacińskiemu Petra, Petrina. W siódmym roku życia straciła matkę. Wkrótce potem ojciec zawarł powtórne małżeństwo. Rebeka pracowała jako służąca w chrześcijańskiej rodzinie w Damaszku. Gdy chciano ją wydać za mąż, odmówiła. W 1853 wstąpiła do sióstr mariamatek (od Mariamât, Maria), zgromadzenia, które poświęcało się przede wszystkim nauczaniu. Sama także po nowicjacie uczyła w Deir-el-Quamar, w Gebail oraz w Ma'ad. Gdy zgromadzenie rozwiązano i łączono z innymi, wstąpiła do maronickich antonianek, które popularnie nazywano baladytkami: była to żeńska gałęź założonego w 1695 r. zakonu libańskich maronitów: Ordo Libanensis Maronita. Odtąd prowadziła już życie oddane kontemplacji. Przebywała najpierw w El-Quarn, w klasztorze pod wezwaniem św. Szymona, a gdy w 1885 zaniemogła ciężko, dotknięta paraliżem i ślepotą, przeniesiono ją do Irabta. Budowała wszystkich swą niewzruszoną cierpliwością oraz głębokim nabożeństwem do Ukrzyżowanego i Matki Boskiej Bolesnej. Zmarła 23 marca 1914 r. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1985, w czasie, gdy jej ojczyzna dotknięta była wielorakimi cierpieniami, a kanonizacji dokonał w r. 2001.