Reginbald

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: ragin- / regin- 'rada' i -bald 'śmiały, odważny, zuchwały'. Na gruncie germańskim występują też jego oboczne formy: Reinbold, Reinbald, Rambold, Rampoldt.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Reginbaldus, Reginaldus, ang. Reginbald, Raginbald, niem. Raginbald, Reinbold, Rambold, Rampoldt, wł. Reginbaldo.

Reginbald, biskup Spiry. W 1012 r. biskup Augsburga Bruno wezwał go, aby objął przełożeństwo w odnawianym klasztorze pod wezwaniem świętych Ulryka i Afry. W trzy lata później został przełożonym w Ebersbergu, gdzie, podobnie jak w Augsburgu, kanoników zastępowali benedyktyni. W 1022 r. był opatem w Lorsch. Stamtąd kierował organizowaniem żeńskiego klasztoru w Heiligenbergu. Uczestniczył także w synodach w Selingstadt i Frankfurcie. W 1032 r. objął z inicjatywy Konrada II stolicę biskupią w Spirze. Okazał się na niej dobrym administratorem i budowniczym katedry. W styczniu 1039 r. pochował w niej cesarza. Sam zmarł wkrótce potem, 13 października tegoż roku. U benedyktynów zawsze czczono go jako błogosławionego.