Reginald
To dwuczłonowe imię germańskie składa się z elementów: ragin- / regin- / rein- 'rada, zebranie' i -walt (temat czasownika waldan, waltan) 'panować, władać'. Starsze formy tego imienia brzmiały: Reinwold, Raginold, Raginald, a nowsze: Reinelt, Reinel, Renelt i wreszcie Reinhold.
W Polsce jest to imię rzadkie. Z w. XVI poświadczone mamy formy: Rejnold, Reinhold oraz Ronald. Dziś imię występuje najczęściej w formie Ronald.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rainaldus, Reginaldus, Rinaldus, ang. Reginald, Rinald, Ronald, fr. Renaud, Réginald, Regnaud, Raynald, Regnault, Reynaud, niem. Reginald, Reinhold, Reinold, Renald, Ronald, wł. Reginaldo, Rainaldo, Rinaldo.
W dziejach kultu imię występuje kilkakrotnie, ale w swoich odmianach miesza się często z innymi, bliskobrzmiącymi. Tu wystarczy przedstawić trzech, przestrzegając jednak, że w językach romańskich i germańskich mogą być oznaczani jako Rinaldo, Rainaud, Regnauld lub Rainald.
Reginald, pustelnik. Historia nie przekazała nam o nim wielu wiadomości. Był jednym z tych samotników, których pod koniec X i na początku XI stulecia spotkać można było na samych krańcach Kalabrii. Ruszyli stamtąd na północ, aby schronić się przed Saracenami, którzy nękali swymi rabunkowymi najazdami południowe Włochy. Reginald, który był może obrządku wschodniego i jak inni pustelnicy ze Wschodu chciał się wzorować na starochrześcijańskich pustelnikach Egiptu, przybył z kilkoma adeptami tego samego rodzaju życia do Abruzzów, a potem zaś zamieszkał w dolinie Aventino, niedaleko Casoli, w miejscu zwanym Prata (Plata). Zmarł prawdopodobnie około r. 1050. Pamięć ludu oraz lokalna pobożność skojarzyła jego imię z pustelnikiem Franco. Czczą ich w Francavilla, przy czym wspomnienie wpisano gdzieniegdzie pod dniem 7 maja, gdzie indziej znów pod 18 sierpnia. Z braku źródeł trudno powiedzieć o nich cośkolwiek więcej. Kult jako cześć oddawana od niepamiętnych czasów (ab immemorabili) uchodzi oczywiście za kanonicznie dopuszczalny. Ze względów wyżej wspomnianych jest to jednak dla nas cześć świadczona jakiemuś nieznanemu żołnierzowi chrześcijańskich bojów o doskonałość i świętość.
Reginald z Mélinais, pustelnik. Pochodził z Pikardii. Wcześnie wstąpił w Soissons do kanoników regularnych. Gdy posłyszał o eremityzmie Roberta z Arbrissel, postanowił pójść w jego ślady. Kanonicy skłonili wtedy Iwona z Chartres, by wyperswadował Reginaldowi jego zamiar. Na list Iwona kandydat na pustelnika odpowiedział ironicznym pismem De vita monachorum. Potem osiadł w borze pod Craon, a gdy Robert przeniósł się do Fontevrault, udał się do Mélinais pod La Fl-che (w diecezji Angers). Wybudował tam kaplicę, a z czasem zgromadził także kilku uczniów. Zmarł 17 września 1103 lub następnego roku. W 1182 r. Henryk II Plantagenet, który był równocześnie hrabią Anjou, ufundował tam opactwo augustianów.
Reginald z Orleanu. Zwano go też Reginaldem z Saint-Gilles, ale w źródłach pisanych nie znajduje to uzasadnienia. Zrazu wykładał w Paryżu prawo. Był potem dziekanem kolegiaty w Orleanie. Gdy razem ze swoim biskupem podróżował do Ziemi Świętej, w Rzymie u kardynała Hugolina zetknął się ze św. Dominikiem. Gdy powrócił do Italii, zakonodawca uczynił go swym wikariuszem dla tworzącej się wspólnoty w Bolonii. Przeniósł ją z Mascarella w pobliże kościoła Św. Mikołaja. Tam to wymowa i promieniowanie jego osobowości sprawiły, że do zakonu wstąpiło wielu obiecujących studentów oraz mistrzów miejscowego uniwersytetu. Gdy po krótkim pobycie w Paryżu św. Dominik przybył w 1219 r. do Bolonii, postanowił wysłać Reginalda nad Sekwanę. Tam znów pozyskał wielu kandydatów, w tym Jordana z Saksonii, przyszłego następcę zakonodawcy. Reginald zmarł w 1220 r. Wczesna legenda opowiadała o nim, że Matka Najśw., która mu się objawiła w 1218 r., wskazała na szkaplerz jako pożądaną modyfikację czy uzupełnienie habitu dominikańskiego. Kult Reginalda zaaprobował w 1875 r. Pius IX. Martyrologium Rzymskie wspomina go 1 lutego (wcześniej 12 lutego).