Remakl (Rimagil)

Jest to zlatynizowana forma imienia germańskiego Rimagilus, utworzonego z dwu członów: Ruhm (swn. hruom) 'cześć, sława' oraz agil (swn. ecka, egga) 'miecz'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Remaclus, Rimagilus, ang. Remaclus, fr. Remacle, niem. Remaclus, Ramigilus, wł. Remaclo.

Remakl, opat ze Stavelot i Malmédy. Prawdopodobnie urodził się pod koniec VI lub na początku VII w. w Akwitanii. Formację zawdzięczał pobytowi w Luxeuil. W 632 r. biskup Eligiusz wezwał go do Solignac, aby zarządzał tamtejszym klasztorem. W dziesięć lat później wraz z kilkoma mnichami udał się na północny kraniec Austrazji, aby założyć nowe ośrodki życia mniszego. Dzięki ich wysiłkom powstały opactwa w Stavelot i Malmédy. Zgodnie z tradycją irlandzką, przeniesioną do Luxeuil, Remakl przyjął sakrę biskupią; chroniło to zarządzane przezeń opactwa od ingerencji sąsiednich biskupów i książąt. W samych opactwach kierowano się zapewne przepisami, które były czymś pośrednim między regułami świętych Kolumbana i Benedykta. W 670 r. starannie wytyczył granice opackich włości. Chciał je widocznie zabezpieczyć przed zachłannością innych. Zmarł 3 września między r. 671 a 676. W 685 r. Godwin, jego następca, przystąpił do elewacji jego szczątków. Kult wzrastał przede wszystkim w Stavelot, ale docierał także do Solignac, Caen, Nadrenii, Luksemburga itd. W IX i X w. powstały żywoty tego świętego, współzależne od siebie. Krytyka historyczna potraktowała je bardzo surowo.