Roger (Ruger)
Jest to zromanizowana forma germańskiego imienia Hrodgar, Hrodger. W pierwszym członie występuje element hrot- / hrod- / rod- 'sława', a w drugim -ger / -gar (gockie gairu) 'oszczep'.
Było to imię m.in. normandzkich książąt, twórców Królestwa Sycylii. W XVIII w. nosił je sławny astronom Rudjer Josip Boškowić SI (1711-1787), rodem z Chorwacji.
W Polsce imię Roger nie było nigdy zbyt częste. Niemieckie formy Rüdiger i Rüttger znane są w Polsce jako Rytygier, Rydygier. Warto dodać, że Karol Szymanowski jest twórcą opery Król Roger.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rogerus, Rogerius, ang. Roger, fr. Roger, Rogier, Rogelet, Rougier, niem. Rüdiger, Rüttger, Rütger, wł. Ruggero, Ruggeri, Geri.
Z sześciu postaci, które odnajdujemy w literaturze hagiograficznej pod tym imieniem, uwzględnimy pięć. Rogera, mnicha-eremitę z opactwa St. Albans (Anglia), pominiemy. Wystarczy zaznaczyć, że łączono go zawsze z Sigariuszem i wspominano w rozmaitych terminach (5 listopada, 12 września, 26 grudnia), ale nigdy nie ukazano wyraźnie jego postaci i nie rozkrzewiono skutecznie jego czci, por. Bibl. Ss. 11 (1968), 495 n.
Roger, biskup w Kannach. Chodzi o historyczne Kanny (Cannae), pod którymi Hannibal pokonał Rzymian, ale które w średniowieczu były małą miejscowością i w końcu popadły w ruinę. Roger był tam może ok. 1100 r. pierwszym rządcą diecezji, którą przeniesiono potem do pobliskiej Barletty, miasta portowego o pewnym znaczeniu. Do Barletty też przeniesiono, i to przy użyciu siły, relikwie świętego. Spór o relikwie skończył się szczęśliwie. Do pomyślnego końca nie doszły jednak kontrowersje wokół postaci biskupa: niektórzy chcieli ją pomieścić w V stuleciu, a inni nawet we wskazanym powyżej czasie nie znajdują dla niej miejsca. Dość, że legendy są późne, a oznaki kultu datują się dopiero od XII stulecia. Wspomnienie obchodzono 15 października i 30 grudnia.
Roger, opat z Élan. Pochodził z Anglii, a cystersem został w opactwie w Loroy- -en-Berry, w diecezji Bourges. Wysłano go następnie na zakładanie nowego ośrodka w Élan, w diecezji Reims. Tam też jako opat zmarł. Wspominano go w dniu 4 stycznia i w tym też dniu niewątpliwie zakończył życie. Rozmaite natomiast utrzymują się daty roczne jego zgonu. Niektórzy z badaczy podają 1139, inni 1159 lub 1160 r., a jeszcze inni twierdzą, że zmarł dopiero po 1162 r. Zostawił po sobie pamięć męża pokornego, wiernego regule i pełnego miłości dla bliźnich. Przypisywano mu też liczne cuda. Po dziś dzień pielgrzymi odwiedzają w Élan -źródło św. Rogera-.
Roger z Todi. Znamy jego pochodzenie, ale nie wiemy nawet w przybliżeniu, kiedy się urodził. Był jednym z pierwszych towarzyszy św. Franciszka Serafickiego. Według późnego życiorysu, miał w r. 1216 przyjąć habit z rąk zakonodawcy. Franciszek wysłał go później wraz z innymi do Hiszpanii. Gdy wrócił do Italii, objął opiekę duchową nad klasztorem klarysek, założonym przez Filippę Mareri pod Rieti. Speculum perfectionis podkreśla jego wielką miłość bliźniego. Tomasz z Pawii przypisuje mu w swym Dialogu szesnaście cudów. Roger zmarł 5 stycznia 1237 r. W zakonie franciszkańskim otoczony był zawsze czcią. Kult ten zatwierdzony został w r. 1751.
Roger z Prowansji. Nie należy go mylić z bł. Rogerem z Todi. Nie wiemy dokładnie, gdzie i kiedy się urodził, ale to pewne, że należał do późniejszego pokolenia Braci Mniejszych. Rajmund Petri, spowiednik i biograf Rogera, opowiedział o jego gorliwym apostołowaniu, natomiast życie kontemplatywne odzwierciedliło się przede wszystkim w Considerationes Fr. Rogerii. Zmarł w Uz-s w 1287 lub (wedle S. Clasena) w 1310 r. Martyrologium franciszkańskie wspominało go jako błogosławionego pod dniem 15 września.
Roger Le Fort. Urodził się w 1277 r. na zamku Ternes (departament Creuse). Jako najmłodszy z synów wcześnie przeznaczony został do stanu duchownego. W 1316 r. mianowano go kanonikiem w Rouen, a w rok później dziekanem kapituły w Bourges. Nauczał następnie prawa w Orleanie, w którym on sam otrzymał solidne wykształcenie. W 1323 r. powołano go na tamtejszą stolicę biskupią. Pięć lat później na to samo stanowisko przeniesiono go do Limoges. W 1343 r. objął arcybiskupstwo w Bourges. Wszędzie duszpasterzował gorliwie, dbał o poprawę obyczajów i troszczył się o los ubogich. W Bourges wybudował szpital, a w rodzinnym Ternes przeorat dla celestynów. W 1356 r. umacniał mieszkańców Bourges, gdy zaatakowali je Anglicy. Zmarł 1 marca 1367 r. jako dziewięćdziesięcioletni starzec. Pochowano go w katedrze. W latach 1760 i 1904 dokonano rekognicji relikwii. W Bourges czczono go jako błogosławionego i wspominano w dniu 1 marca lub - razem z innymi biskupami miasta - w dniu 15. tegoż miesiąca.