Rurycjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen od Ruricus (rus 'wieś') 'ten kto zajmuje się rolą, wieśniak'. Forma Ruricius wskazuje na pochodzenie od Ruricusa.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ruricius, fr. Rorice, wł. Ruricio.

W literaturze hagiograficznej występuje dwóch świętych tego imienia. Jeden i drugi był biskupem w Limoges. Stąd potrzeba oznaczenia ich cyframi.

Rurycjusz I, biskup Limoges. Urodził się około 435 r., prawdopodobnie w okolicach Clermont-Ferrand, w rodzinie spokrewnionej ze sławnym rzymskim rodem Anicjuszów. Wykształcenie otrzymał staranne. Przed 468 r. poślubił Hiberię, córkę bogatego patrycjusza Ommacjusza. Mieli z sobą pięciu synów oraz jedną córkę. Potem wspólnie postanowili wybrać życie w umartwieniu, oddane wyłącznie Bogu. Rurycjusz nawiązał w związku z tym listowny kontakt z Faustusem z Riez. Około 485 r. obrano go po długim wakansie biskupem Limoges. Kazał wówczas wybudować kościół ku czci św. Augustyna. Wyrażono później przypuszczenie, że ustanowił także kapitułę, złożoną z kanoników regularnych. Na skutek choroby wiele nie podróżował. Nie uczestniczył na przykład w synodach w Agde (506) i w Tuluzie (507). Zmarł wkrótce po tym ostatnim. Lud uznał go za świętego dlatego zwłaszcza, że podziwiał jego wielkoduszność okazywaną biednym. Wspomnienie obchodzono 21 lipca. Po biskupie pozostały listy, które wielokrotnie wydawano.

Rurycjusz II, biskup Limoges. Był wnukiem poprzedniego. Znamy go dzięki żywotowi św. Juniana, który Rurycjusza uleczył wtedy, gdy lekarze przyprawiali go o coraz większą słabość. Ale przede wszystkim święty pustelnik doprowadził go do nawrócenia, bo dotąd Rurycjusz wiódł życie dość swobodne. Kiedy był już biskupem, uczestniczył w dwu synodach w Clermont (535) i w Orleanie (541). Na synodzie z 549 r. już nie był. Zmarł prawdopodobnie wkrótce potem. Wspominano go w dniu 17 października.