Rut

Jest to imię biblijne pochodzenia semickiego. Hebrajskie rh-t, wywodzące się z asyryjskiego ruthur, znaczy 'wierna towarzyszka, przyjaciółka, pokrzepienie'.

W Polsce używane w środowiskach ewangelickich, czasem w formie Ruta.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ruth, gr. Rut, ang., niem., wł. Ruth.

Rut biblijna. Jest bohaterką księgi o tej samej nazwie (Rt), która zawiera opowieść o tym, jak Elimelek z żoną Noemi i dwoma synami wyemigrował w czasie głodu z Betlejem; jak potem na obczyźnie on i synowie zmarli. Została Noemi i dwie synowe. Gdy Noemi zdecydowała się powrócić do Betlejem, Rut, jedna z jej synowych, mimo swego moabickiego pochodzenia, postanowiła towarzyszyć teściowej. Korzystając z prawa lewiratu i opatrznościowych okoliczności, Rut poślubiła potem Booza, dalekiego krewnego swego pierwszego męża, a następnie stała się matką Obeda i babką Dawida. Wszystko to zawierało się zapewne w opowiadaniach ludowych, które sięgały epoki królów. Opowieść ujęto na piśmie i na modłę noweli zredagowano jednak dopiero w V lub IV w. przed Chrystusem. Księgę Rut odczytywano w największe święta żydowskie, natomiast sama jej bohaterka znalazła się jako jedna z czterech niewiast w genealogii Jezusa Chrystusa, zamieszczonej u św. Mateusza (1, 5). Ta okoliczność wpłynęła zapewne na cześć, jaką tu i ówdzie oddawano Rut w chrześcijaństwie. Wspominana była 1 września.

Należy przede wszystkim przeczytać Rt, możliwie z dobrym komentarzem. Syntetycznie w DB 5 (1912), 1273-1282 (starsze). Nowsze w DB Suppl. 10 (1985), 1108-1118. - U nas zwięźle Encykl. Bibl. 2 (1960), 452-455. Katechezę biblijną zamieścił też Skarga w ŻŚw, pod dniem 22 sierpnia. - Ikonografia w LCI 3 (1971), 574-576 oraz w LPB 451-453.