Sanczia (Sancza, Sancja)
Jest to żeńska forma imienia hiszpańsko-portugalskiego Sancio, Sancho, które odpowiada łacińskiemu Sanctius (zob. SANKCJUSZ). Imię to w formie męskiej nosił giermek Don Kichota Sancho Pansa z powieści Cerwantesa Don Kichot. Imię Sancza (Sanczia) to pierwotnie 'bardziej święta, świętsza'.
W Polsce imię to występuje w zakonach.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sancia, Sanctia, hiszp. Sancha, port. Se, wł. Sancia.
Sanczia Portugalska. Urodziła się około r. 1180 jako córka Sancheza I, króla Portugalii. Po śmierci ojca (1212) stała się właścicielką miasta Alenquer. Tam to gościli pierwsi franciszkanie portugalscy (1216) i stamtąd wyruszyli na apostołowanie do Maroka (1219). Wspomagając hojnie synów św. Franciszka, Sanczia założyła w Celas koło Coimbry także klasztor dla cysterek. W nim też spędziła ku zbudowaniu wszystkich ostatnie lata swego życia. Zmarła 11 kwietnia 1229 r. Kult Sanczii skojarzył się mocno ze czcią oddawaną jej siostrom. Teresa (ur. około r. 1176) była od r. 1190 żoną Alfonsa IX, króla Leonu; gdy w r. 1196 Celestyn III uznał to małżeństwo za nieważne (zawarte mimo bliskiego pokrewieństwa bez dyspensy), Teresa wróciła do Portugalii, a następnie wstąpiła do cysterek w Lorvâo, gdzie też (17 czerwca 1250 r.) życia dokonała. Pochowana razem z Sanczią, razem też doznawała czci, którą aprobowano w r. 1705. Również trzecia z sióstr - Mafalda - odbiera cześć jako błogosławiona.
Sanczia, córka Alfonsa IX, króla Leonu. Była jego nieślubnym dzieckiem, a za matkę miała szlachciankę Teresę Gil. Wyszła za mąż za Szymona Ruiza, a po jego śmierci wstąpiła do klasztoru sióstr, które tworzyły żeńską gałąź rycerskiego Zakonu Św. Jakuba. Był to zakon bogato uposażony na terenie Galicii, Portugalii i Leonu. Sanczia zmarła 22 maja 1271 r. w Walencji, ale ciało przeniesiono w 1608 r. do Toledo. Wspominano ją w dniu 26 lipca.
Sanczia z Majorki. W 1304 r. poślubiła Roberta Andegaweńskiego, który owdowiał przez śmierć Jolanty Aragońskiej. W pięć lat później Robert odziedziczył koronę sycylijską. Królowa ufundowała wtedy kościół i klasztor Św. Klary w Neapolu. Gdy mąż zmarł, tam go pochowano, a ona sama przyjęła habit klarysek oraz imię zakonne Klara: pod tym imieniem bywa niekiedy wymieniana. Zmarła w opinii świętości w 1345 r. Pochowano ją w pobliżu głównego ołtarza. Nigdy nie postarano się o oficjalną aprobatę jej kultu, u franciszkanów uważano ją jednak zawsze za błogosławioną i wspominano 28 lipca.
Sancja Janina Szymkowiak. Urodziła się 10 lipca 1910 roku w Modzanowie koło Ostrowa Wielkopolskiego jako piąte dziecko Augustyna i Marii z Duchalskich. Na chrzcie otrzymała imię Janina. Ojciec był nadleśniczym w okolicznych dobrach Kazimierza Górskiego. Matka zajmowała się domem. Utrzymanie pięciorga dzieci i zapewnienie im wykształcenia wymagało wielu wyrzeczeń i niezwykłej pracowitości. Wszyscy czterej synowie zdawali maturę w ubraniach uszytych przez matkę, nękaną często chorobami. Rodzice potrafili stworzyć w domu atmosferę miłości i bliskości, ożywioną głęboką, choć bardzo zwyczajną religijnością, której szczególnym rysem było żarliwe nabożeństwo do Serca Jezusowego. W 1919 roku Janina opuszcza dom rodzinny i rozpoczyna naukę w ostrowieckim liceum. W 1921 roku przyjmuje pierwszą Komunię świętą. Od tego czasu stale pogłębiać się będzie jej więź z Jezusem w Eucharystii. Wstąpienie do Sodalicji Mariańskiej oraz Kółka Miłosierdzia Św. Wincentego - Paulo stwarza jej okazję do społecznego działania i służby potrzebującym. Na tym polu zaangażuje się jeszcze mocniej w czasie studiów w Poznaniu rozpoczętych w 1929 roku. Niesie materialną i duchową pomoc mieszkańcom najbiedniejszej dzielnicy tego miasta. Po ukończeniu w 1934 r. studiów wyjeżdża do Francji. Odwiedza Lisieux, w którym żyła i zmarła tak jej droga św. Teresa od Dzieciątka Jezus, oraz Lourdes, gdzie sama postanowiła wstąpić do zakonu. I jeszcze we Francji rozpoczęła postulat w Zgromadzeniu Sióstr Oblatek, ale wkrótce na skutek nalegań rodziny musiała wrócić do kraju. W lipcu 1936 r. rozpoczyna w Poznaniu nowicjat w Zgromadzeniu Córek Matki Bożej Bolesnej, zwanych popularnie serafitkami, i otrzymuje imię zakonne Sancja. Pierwsze śluby złożyła 30 lipca 1938 r. Przez rok pracowała w ochronce dla dzieci, a potem skierowano ją na kurs aptekarski, przerwany przez wybuch wojny. W padzierniku 1939 r. Niemcy nałożyli na siostry areszt domowy, a później wprowadzili do klasztoru swoich żołnierzy oraz jeńców francuskich i angielskich. Siostra Sancja zatrudniona została jako tłumaczka. Swoją postawą wzbudziła podziw u jeńców, którzy nazywali ją -świętą- i -aniołem dobroci-. Okupacja zburzyła normalny rytm życia klasztornego i skazywała zakonnice na ustawiczne szykany i wielki niedostatek. Sancja przyjmowała wszystko z pogodnym poddaniem się woli Bożej. Siebie stawiała na ostatnim miejscu, zawsze gotowa wyręczyć współsiostrę w cięższej pracy czy zrezygnować z czegoś dla niej. Nikt nie podejrzewał, że toczy ją śmiertelna wtedy choroba, gruźlica. Diagnozę lekarską przyjęła z całkowitym spokojem, a potem heroicznie znosiła coraz większe cierpienia. 6 lipca 1942 r. złożyła śluby wieczyste, pieczętując nimi swoją życiową dewizę: -Jak oddać się Bogu, to oddać się na przepadłe-. Zmarła 29 sierpnia 1942 r. Jan Paweł II beatyfikował ją w Krakowie 18 sierpnia 2002 r.