Sanktyn

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone sufiksem -inus, oznaczającym spieszczenie lub pochodzenie od kogoś. Sanctinus to 'pochodzący od Sanctusa, od Świętego' lub 'mały, kochany Sanctus'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sanctinus, Santinus, fr. Saintin, Santin, wł. Santino.

W hagiograficznych pomnikach dawnej Galii pojawiło się dwóch świętych tego imienia.

Sanktyn, biskup Verdun. Pisał o nim w 917 r. Bertariusz, autor dziełka De gestis episcoporum Virodunensium. Odzwierciedlił dwie tradycje dotyczące Sanktyna. Wedle jednej, święty miał być uczniem św. Dionizego Paryskiego i ze św. Serwacym z Tongres jeździć do Rzymu, aby zdać sprawę z działalności swego mistrza. Gdy powracał, zatrzymał się w Verdun i został pierwszym apostołem tego miasta. Wszystko to mało prawdopodobne. Wedle drugiej tradycji, Sanktyn uczestniczył w domniemywanym synodzie w Kolonii w IV stuleciu. Na liście opartej na wiarygodnych zapisach widniał wśród uczestników jako Sanctinus Articlavorum lub jako Sanctinus urbis Clavorum, a to miało oznaczać biskupa Verdun. Byłby wtedy uczniem św. Lupusa z Troyes (+ 478). Niektórzy wiążą Sanktyna ze stolicą biskupią w Meaux, co także jest mało prawdopodobne. W Verdun i w Meaux wspomnienie obchodzono 11 października. Piotr de Natalibus, zakładając identyczność postaci, wyznaczył na wspomnienie 22 września. Baroniusz przyjął tę ostatnią datę. Posoborowe Martyrologium przyjmuje datę pierwszą.

Sanktyn, biskup Senlis. Na liście biskupów tego miasta, sporządzonej na początku X stulecia, zajmuje miejsce trzynaste. Byłby więc następcą Gonotigerna, a poprzednikiem Mallulfa. W księgach liturgicznych znajdywała się wzmianka: VII idus Ianuarii sancti Sanctini episcopi Silvanectensis. Relikwie spoczywały w pobliżu relikwii św. Regulusa, pierwszego biskupa Senlis. Wspomnienie obchodzone było 7 stycznia.