Sara

To imię biblijne pochodzenia hebrajskiego, a właściwie grecki zapis Sarra imienia hebrajskiego Sarrah 'pani, księżniczka'.

W Polsce używane jest w ostatnich czasach, ale dość rzadko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sara, gr. Sarra, ang., fr. niem. Sarah, Sara.

W synaksarium aleksandryjskim pod dniem 20 kwietnia wspomina się Sarę, żonę Sokratesa (-), którą zgładzono razem z jej dziećmi. Kiedy i gdzie się to stało, nie wiemy: por. An. Boll. 40 (1922), 103. Dla braku oznak kultu i dokładniejszych wiadomości Sarę tę pomijamy. Nie przedstawimy też anegdot o pustelnicy Sarze, o której krótko opowiadały Vitae Patrum: por. Vies 7 (1949), 292 n. W chrześcijaństwie nie otaczano również kultem Sary, żony młodego Tobiasza, znanej z księgi tego imienia (3, 7-17 oraz rozdziały 7-10). Do omówienia pozostaje ta postać biblijna, która jako pierwsza pojawia się pod tym imieniem i która pod wieloma względami góruje nad innymi.

Sara, żona Abrahama. Wedle Rdz 20, 12 była też jego przyrodnią siostrą. W dwóch epizodach tej samej Księgi czytamy, że otaczała ją szczególna opatrznościowa opieka, bo przecież miała stać się matką Izraela. Mimo to Księga nie skąpiła jej rysów ujawniających słabostki i niewieście wady. Gdy po długiej niepłodności stała się matką, Bóg zmienił jej imię z Saraj na Sara i nazwał -matką ludów- i królów (17, 16). Autor Księgi przez odmianę tego samego imienia chciał podkreślić jej znaczenie. Potem mówił jeszcze o roli, jaką odegrała, nalegając na męża, aby oddalił niewolnicę Hagar i syna, którego z nią miał. W 23 rozdziale podał jeszcze zwięzłą wiadomość o śmierci Sary w Hebronie (Kiriat-Arba) oraz opisał starania Abrahama o to, aby ją godnie pochować w Makpela, w pobliżu Mamre. Obok Sary spoczną później szczątki jej męża, syna, Jakuba, Rebeki i Lei. W Pierwszym Liście św. Piotra (3, 5-6) będzie wzorem wiernej żony. U św. Pawła (Rz 4, 19) i w Liście do Hebrajczyków (11, 11) stanie się wzorem wiary. Apostoł na jej przykładzie będzie chciał ukazać moc, jaką Bóg objawia, gdy kogoś wybiera do szczególnych zadań. W Liście do Galatów (4, 21-31) ten sam apostoł dopatrzy się w Sarze i Hagar postaci alegorycznych, przy czym powoła się na tekst z Iz 54, 1-2. W martyrologiach Sara się nie pojawiła. W swych kalendarzach wymieniali ją jednak Koptowie (pod dniem 19 sierpnia); natomiast liturgia łacińska przedstawiała ją we mszach dla nowożeńców jako wzór wierności.