Serena

Imię pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik męskiego SERENUS.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem., wł. Serena.

Hagiografowie mówią o dwóch świętych tego imienia. Jakie są podstawy ich kultu, zobaczymy poniżej.

Serena, rzekoma żona Dioklecjana. Jako taka pod dniem 16 sierpnia wspominana była w Martyrologium Rzymskim. Stało się tak dzięki Adonowi, który odnalazł ją może w fabularnych Acta S. Susannae albo także w Acta S. Marcelli. Nie była w nich ani męczennicą, ani świętą. Wedle Laktancjusza, żona Dioklecjana nosiła imię Pryska i razem z córką Walerią składała ofiary bogom.

Serena, męczennica ze Spoleto. Znamy ją wyłącznie z legendarnej Vita S. Savini, biskupa Spoleto. Miała być wdową, gorliwą w usługiwaniu bliźnim, bardzo poważaną przez biskupa. Wedle późniejszych świadectw, poniosła śmierć męczeńską. Biskup Metzu pozyskał jej relikwie i w 970 r. przeniósł do swego biskupiego miasta. Wspominano ją tam w dniu 7 grudnia, ale także, ze św. Sabinem, 30 stycznia i 22 listopada.