Sola

Imię pochodzenia germańskiego (anglosaskiego) o niepewnej etymologii. Najprawdopodobniej utworzone zostało od pierwiastka sal- / swal- / suol- (swn. saule) 'kolumna'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sola, Solas, ang., niem. Sola, Sol, Sualo, Suolo, fr. Sol.

Sola, pustelnik z Eichstätt. Około 743 r. przybył na prośbę Bonifacego z Anglii do Niemiec. Mnichem i kapłanem został prawdopodobnie we Fuldzie. Około 750 r. osiedlił się w Husen (Solnhofen), w pobliżu dworu królewskiego, i zajął się ewnagelizacją. Karol Wielki ofiarował mu w 793 r. -miejsce, na którym mieszka-. W testamencie przekazał je opactwu we Fuldzie, które w Husen ustanowiło przeorat. Święty zmarł 4 grudnia 794 r. W 838 lub w 839 r. diakon Gundram, z upoważnienia biskupa, dokonał podniesienia jego relikwii, a swego przyjaciela Ermenrycha skłonił do zredagowania żywota. W 819 r. zbudowano też nad jego grobem bazylikę, z której część zachowała się po dzień dzisiejszy.