Sostenes

Imię pochodzenia greckiego; złożone jest z członów: s-s- 'zdrowy' oraz -sthén- 'silny, mocny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem. Sosthenes, gr. Sosthén-s, S-sthén-s, fr. Sosth-ne, wł. Sostene.

W martyrologiach spotykamy dwóch Sostenesów. Przedstawimy ich tu zwięźle.

Sostenes, uczeń św. Pawła. Opisując wydarzenia w Koryncie, św. Łukasz (Dz 18, 17) wymienia przełożonego tamtejszej synagogi, Sostenesa. Po zaniesieniu skargi do prokonsula Galliona i odrzuceniu jej przez tegoż współziomkowie wyładowali na Sostenesie swą złość i dotkliwie go obili. Pozostaje sprawą dyskusyjną, czy tego właśnie Sostenesa należy utożsamiać z Sostenesem, który Pawłowi towarzyszył, gdy redagował List do Koryntian (1 Kor 1, 1). Sostenesa jako Pawłowego ucznia martyrologia wspominały w dniach 11 czerwca i 28 listopada.

Sostenes i Wiktor, męczennicy chalcedońscy. Florus odnalazł ich w jakiejś Pasji św. Eufemii i wprowadził pod dniem 10 września do martyrologium. Pasja poszła niewątpliwie za pierwowzorem greckim, a ten był utworem na wskroś legendarnym. Baroniusz, który nie zorientował się w takim pochodzeniu, wprowadził rzekomych męczenników do Martyrologium Rzymskiego.