Spinul

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone na bazie wyrazu pospolitego spinus 'cierń' sufiksem zdrabniającym -ulus. Spinulus to 'mały cierń, tarnina, krzew kolczasty'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem. Spinulus, fr. Spinule, wł. Spinulo, Spinolo.

Spinul z Moyenmoutier. Żył może w VII stuleciu, a znamy go z legendy o św. Hidulfie, którego miał być najlepszym uczniem. Gdy Hidulf otrzymał od jakiegoś seniora posiadłość, wybudował na niej celkę, a w niej osadził Spinula. Posiadłość nazywano potem Saint- -Blaise. Tam też Spinul zmarł. Jego szczątki Hidulf kazał pochować na cmentarzu przy opactwie. Wokół grobu Spinula zaczęły się potem dziać cuda i pojawiły się źródła słonych wód. Do tych ostatnich zaczęły ściągać rzesze ludzkie, a wtedy Hidulf, zaniepokojony gwarem, który mącił życie zakonne, zwrócił się do Spinula z prośbą o powstrzymanie tego dobrodziejstwa. I tak też się stało. Wspomnienie Spinula obchodzono 1, a potem także 5 lub 6 listopada, natomiast rocznicę jego translacji 11 czerwca.