Spirydon (Spirydion)

Imię pochodzenia greckiego od wyrazu pospolitego spyris, spyridos 'koszyczek'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Spyridon, Spiridonus, gr. Spyríd-n, ang. Spiridion, buł., cz. sł. Duszan, niem. Spiridion, ros. Spiridion, ukr. Swyrydon, wł. Spiridione, Spiridone.

Spirydon, biskup Tremituntu (Cypr). Mówią o nim w swych Historiach Kościoła starożytni autorzy: Hermiasz Sozomen (I, 11) i Sokrates Scholastyk (I, 12). Pochodził z Adrii na Cyprze. -Był zwykłym pastuchem, który odznaczał się tak wielką pobożnością, że uznano go za godnego kandydata na pasterza wiernych- (Sokrates). Jako biskup promieniował ewangeliczną prostotą i mądrością i wsławił się przedziwnymi czynami. Podpisał też uchwały synodu w Sardyce (343), o czym zapewnia nas św. Atanazy w Apologii przeciw arianom (5). Około 691 r. jego szczątki z Tremituntu przeniesiono do Konstantynopola, a w 1456 r. do Epiru. Później powędrowały na Korfu, gdzie żywy kult biskupa zespolił się z wieloma zwyczajami ludowymi i lokalnymi inicjatywami. W Kościele greckim uchodzi za wielkiego cudotwórcę. Jego żywoty napisali między innymi Teodor z Paphos (655), Symeon Metafrastes i chyba Leoncjusz z Neapolu. Wszyscy czerpali z zaginionego wierszowanego żywota oraz z podań ludowych. Wspomnienie obchodzono na Wschodzie w dniu 12, a na Zachodzie w dniu 14 grudnia. Nowe Martyrologium umieszcza go pod datą przyjętą na Wschodzie.