Syndulf

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: sind- / sint- 'długa wyprawa wojenna' i -wulf / -wolf 'wilk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sindulfus, Sindulphus, ang. Sindulphus, fr. Sindulphe, Sidoux, Sandou, wł. Sindulfo.

W Martyrologium Rzymskim odnajdujemy pod tym imieniem dwa wspomnienia.

Syndulf z Aussonce (dep. Ardennes). Był tam eremitą, ale z czasem pozyskał sobie uczniów i przewodniczył ich wspólnocie. Prowadził może także działalność kaznodziejską. Z epitafium zachowanego w jego żywocie wynika, że żył za czasów królowej Brunhildy (566-613). Zmarł zapewne około 600 r. Jego wspomnienie przypada 20 października. Relikwie przeniesiono do opactwa w Hautvillers.

Syndulf, biskup Vienne. Zwano go także Landolenus lub Landalenus. Na starożytnej stolicy w Vienne zasiadał w latach 627-650, bo posiadamy dowody jego uczestnictwa na synodach w Clichy (627) oraz w Chalon-sur-Saône (650). Adon wspominał o nim zarówno w swej Kronice, jak i w martyrologium. Nie wydaje się jednak, aby przed XV stuleciem czczono go intensywnie. Wspomnienie odtąd obchodzi się w dniu 10 grudnia.