Syrycjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, utworzone rzadkim sufiksem -itius od cognomen SYRUS. Siritius to 'syn Syryjczyka'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Siritius, Siricius, fr. Sirice, niem. Siricius, wł. Sirizio, Siricio.

Syrycjusz, papież. Był rzymianinem z pochodzenia. Za Liberiusza służył już Kościołowi. Po śmierci Damazego, w grudniu 384 r., jednogłośnie wyniesiono go na stolicę Piotrową. Hieronim przedstawiał go jako człowieka dobrodusznego, a tymczasem okazało się, że w świadomości swego powołania i znaczenia katedry rzymskiej bardziej był stanowczy niż Damazy. Jeśli dotąd listy biskupów rzymskich miały charakter braterskich próśb, upomnień, zatroskania, teraz stylizowane były na modłę dekretów, jak zakazy czy nakazy. W -trosce o wszystkie Kościoły- ogłaszał decreta generalia, który miały obowiązywać jak kanony synodalne. W tym właśnie stylu papież odpowiedział biskupowi Tarragony Himeriuszowi: zakazywał powtórnie chrzcić nawróconych arian, na chrzest dorosłych wyznaczał Wielkanoc i dzień Zesłania Ducha Świętego, złagodził dyscyplinę pokutną, ustalał wiek, w którym można udzielać święceń. W kanonach synodu rzymskiego z 386 r. zakazał udzielania sakry przez jednego tylko biskupa i bez aprobaty Stolicy Apostolskiej, obostrzył przepisy dotyczące celibatu itd. Biskupom Galii także odpowiadał tonem wypowiedzi kanonicznych. Naprzód posunął sprawę wikariatu apostolskiego w Tesalonice, a przez to wschodnią Ilirię ściślej związał z Rzymem. Zganił skazanie na śmierć Pryscyliana i starał się o ułatwienie powrotu jego zwolennikom. Potępił natomiast Jowiniana oraz Bonoza z Naissus (Nisz). W 390 r. poświęcił nową bazylikę ku czci św. Pawła (za murami). Zmarł 26 listopada 399 r. Do Martyrologium Rzymskiego wpisano go dopiero w 1748 r.