Tabita

Imię biblijne pochodzenia aramejskiego Tabita 'gazela; sarna'. Greka przejęła je jako Dorkas.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Tabitha, gr. Dorkas, hebr. Zibia.

Tabita (Gazela). Znamy ją z Dziejów Apostolskich (9, 36-42). Była mieszkanką nadmorskiej Jafy (Joppy), dobrze znaną w tamtejszej gminie chrześcijańskiej, w której ceniono ją zwłaszcza dla jej miłosierdzia. Gdy zmarła, pokazywano sobie ze wzruszeniem szaty, które osobiście szyła dla potrzebujących. Przede wszystkim jednak wysłano czym prędzej posłańców do pobliskiej Lyddy, w której przebywał wówczas Piotr apostoł; -Przyjdź do nas bez zwłoki-. Gdy Piotr znalazł się w Izbie, w której złożono zmarłą, kazał usunąć wszystkich, a sam padł na kolana i gorąco się modlił. Potem rzekł: -Tabito, wstań-. Otwarła wtedy oczy i podniosła się. Piotr podał jej rękę i pomógł wstać. Wskrzeszoną z martwych oddał następnie oczekującym na dole. Dokonał cudu, który poruszył mieszkańców miasta i wielu z nich pociągnął do wiary. Piotr dla jej utwierdzenia i oświecenia musiał dlatego przez jakiś czas pozostać w Jafie. O tym, co się potem działo z wskrzeszoną, nie wiemy. Dość, że na Wschodzie widniała w synaksariach: w bizantyńskich pod 25, w ormiańskich pod 24 października.