Teofryd (Teofred)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: theud- 'lud, plemię, naród' i -fridu/fritu 'pokój'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Theofridus, Theofredus, ang., niem. Theofred, Theofrid, fr. Théoffroy, Théofride, Théofr-de, wł. Teofredo, Teofrido.

Prezentujemy dwóch średniowiecznych świętych, tylu ilu spotkać można pod tym imieniem w literaturze hagiograficznej oraz w dziejach kultu:

Teofryd, biskup Amiens. Opactwo w Korbei (Corbie) ufundowała w 660 r. królowa Batylda. Wkrótce potem wypełniło się ono mnichami. Jednym z nich był Teofryd. Wedle dyplomu z 661 r. jemu to królowa powierzyła władzę cywilną nad terytorium przynależnym do opactwa. Ten sam mnich występuje potem na dokumencie wystawionym w 664 r. przez Bertolfreda, biskupa Amiens. Około 670 r. Teofryd został jego następcą. Występował jeszcze na dokumencie wystawionym przez Aigliberta, biskupa Mans. Zmarł 9 października między 683 a 692 r. Jego imię w dodatkach do Martyrologium Hieronimiańskiego umieszczono pod dniem 26 stycznia. Była to może data translacji.

Teofryd, opat z Calméliac. Jest postacią nieco tajemniczą, związaną jednak z początkami opactwa położonego na pograniczu Francji i Italii. Mówili niektórzy, że zginął z rąk pogan, którym usiłował głosić wiarę w Chrystusa. Bardziej prawdopodobne jest to, że zginął w 732 r. w czasie najazdu Saracenów, którzy chcieli splądrować opactwo. Święty sam pozostał na jego straży, podczas gdy inni mnisi uszli w góry. Najeźdźcy mieli go poważnie zranić w głowę. Skonał w kilka dni po powrocie mnichów do opactwa. Jego kult po odnowieniu ośrodka za Ludwika Pobożnego, a zwłaszcza od XI w. poczynając, rozprzestrzeniał się dość intensywnie. Imię opata ulegało jednak przekształceniom (Chaffre). Potem w Piemoncie nazywano go Chiafredo, Tifredo, Eufredo, Ifredo itp. Zapomniano też o jego historii i sądzono, że chodzi o jakiegoś męczennika z Legii Tebańskiej. Dies natalis Teofryda przypadał 18 listopada, ale w Crissolo, w Italii, gdzie czczono go jako swojego, wspomnienie obchodzono 11 października.