Uriel

Imię znane z Biblii. Pochodzi z hebrajskiego Uriel 'mój ogień' lub 'światłem moim Bóg'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Uriel, niem. Uriel, wł. Uriele.

Uriel, -archanioł-. Tym starotestamentalnym imieniem w środowiskach żydowskich nazwany został jeden z czterech archaniołów, względnie jeden z sześciu lub siedmiu książąt chórów niebieskich. Zgodnie ze swym imieniem był księciem światła niebieskiego, a także panem królestwa mąk. Znalazło to wyraz w takich apokryfach jak Księga Henocha i Apokalipsa Mojżesza. Jego szczególnym zadaniem miało być pośredniczenie w objawieniach. Także dla niektórych środowisk chrześcijańskich Uriel był jednym z czterech archaniołów. Na sądzie Bożym on będzie rozwierał księgę prawa i zmarłych doprowadzał przed Najwyższego Sędziego. Stanie się aniołem-mścicielem lub aniołem pokuty: tak chciały Księgi Sybillińskie, Apokalipsa Piotra czy Testament Adama. Izydor z Sewilli utożsamiał go z krzakiem gorejącym. W 745 r. na synodzie lateraneńskim odrzucono te angelologiczne dociekania. W tym też duchu wypowiadały się w VIII i IX stuleciu inne autorytety kościelne. Wedle nich należało przyjmować tylko te imiona aniołów, które znajdujemy w Biblii. Nie tak było na Wschodzie. Koptowie identyfikowali potem Uriela z Surielem, wziętym z Księgi Liczb (3, 35). Uważali, że towarzyszył męczennikom, a w dniu ostatecznym będzie wiódł sprawiedliwych do raju. Uriel czczony był także w liturgii koptyjskiej. Jego wspomnieniu poświęcano 15 lipca lub 22 stycznia. W liturgii Zachodu po dekrecie lateraneńskim pojawiał się jeszcze tu i ówdzie, ale trwałego miejsca już nie zajął. Z horyzontu religijnych wyobrażeń zniknął.