Wala

Imię proste pochodzenia germańskiego, od swn. wal 'pobojowisko' lub walah 'obcy, cudzoziemiec'.

W Polsce występuje imię Wala, ale jest to spieszczenie imienia Walentyna, częstego u wyznawców Kościoła wschodniego.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Wala, Vala, ang., niem. Wala.

Wala, opat z Nowej Korbei (Korvey) i Bobbio. Był kuzynem Karola Wielkiego. Urodził się około 755 r. Razem ze swym bratem Adalhardem wychowywał się na dworze. Został potem hrabią, zarządcą pałacu cesarskiego, dowódcą armii i wpływowym politykiem. Jego liczne powiązania z Ludwikiem I Pobożnym stale ulegały zmąceniom, na skutek czego kilkakrotnie skazywany był na banicję. W 816 został w Korbei (Corbie) mnichem. Wkrótce potem razem ze swym bratem, skazanym na wygnanie, udał się do Korvey i tam z grupą mnichów z Korbei założył nowe opactwo (822). Wedle wzorów zaczerpniętych ze Soissons razem też z Adalhardem ufundował w Hereford klasztor dla mniszek. Od 823 r. był doradcą syna cesarskiego, Lotara I. Jako taki należał do twórców Constitutio Romana (824), która dotyczyła stosunków między papiestwem i cesarstwem. Od 826 r. był jako opat następcą brata. Na urzędzie stał się jednym z przywódców ruchu na rzecz reform kościelnych, a zarazem jednym z najzagorzalszych wyrazicieli jedności cesarstwa, która by była niezależna od piastujących cesarską godność. Doprowadziło to do tego, że jeszcze raz pójść musiał na wygnanie (830-833). W końcu przeszedł na stronę uzurpatora, ale ugoda Ludwika Pobożnego z synami była jego dziełem. Od 833 r. był opatem w Bobbio. Dążył wówczas do łagodzenia sporów rozdzierających dynastię karolińską. Zmarł w Bobbio 31 sierpnia 836 r. Nie wydaje się, aby tuż po śmierci otoczono go czcią. W 1060 r. przeniesiono jednak uroczyście jego szczątki do Hereford.