Walaryk (Waleryk)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wal- - wald- 'władać, panować' lub wal- - walah 'obcy, nieznany' i -rich / -rik 'potężny, królewski; bogaty; wysoko urodzony, dostojny, szlachetny'. Drugi człon najczęściej latynizowano na -ricus - -rich. Na gruncie romańskim germańskie Walaryk utożsamiane było z łacińskim Valerius i pochodnymi.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Valarichus, Valaricus, Valericus, ang. Walarich, Walaricus, fr. Valéry, Valéri, niem. Walarich, Walaric, wł. Valarico, Valerio.

Walaryk, eremita z Lauconay (Pikardia). Wiele o nim nie wiemy. Był kapłanem, a na swój erem obrał miejsce nazywane wówczas Lauconaus. Zmarł 1 kwietnia 619 r. lub 12 grudnia 622 r. Jego żywot z XI w. nie jest wiarogodny. Wedle tego hagiograficznego utworu święty miał być założycielem i pierwszym opatem klasztoru, który nazwano Saint- -Valéry-sur-Somme. W północnej Francji bardzo go w każdym razie czczono. Mieszkańcy Normandii uważali go za patrona rybaków. Umieszczony został w nowym Martyrologium Rzymskim (Valericus).