Walher

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wal- 'pobojowisko, pole bitwy' lub wald- / walt- 'panować, władać' i -her 'drużyna wojenna, wojsko' lub 'dowódca wojskowy'. Czasem utożsamiane było z WALTEREM.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Walherus, Valherus, ang., niem. Walher, fr. Walh-re, wł. Walhero.

Walher z Onhaye. Urodził się w Bouvignes pod Namur w drugiej połowie XII stulecia. Był synem właściciela ziemskiego, ale sam obrał stan duchowny. Po święceniach kapłańskich został duszpasterzem we Flavion, a potem kapelanem w Onhaye oraz dziekanem we Florennes. Jako dziekan bardzo troszczył się o podległy mu kler. Nie przestawał go upominać i zachęcać do pilnego spełniania duszpasterskich obowiązków. Gdy pewnego razu, w czasie przeprawy przez Mozę, ostro upomniał swego krewnego Roberta, kapelana w Hasti-res, ten ze złości uderzył go wiosłem. Cios okazał się śmiertelny. Stać się to miało 23 czerwca 1199 r. Lud, który odnalazł ciało zabitego, pochował je w Onhaye. Powstanie tam kościół, do którego przybywać będą przez wieki liczni pielgrzymi. W diecezji Namur wspomnienie św. Walhera obchodzono 27 czerwca. W nowym Martyrologium Rzymskim umieszczono je pod 23 czerwca, uznawanym za dies natalis.