Wardan

Imię ormiańskie, utworzone patronimicznym sufiksem -an od Ward- 'róża'. W przedchrześcijańskiej Armenii w sierpniu obchodzone było święto wardawar, czyli 'niesienia róż' na cześć bogini Asthik i Anabit.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vardanus, orm. Wardan.

Wardan Mamikonian i tow. W 450 r., niezadowoleni z panowania perskiego i religijnego ucisku, wywieranego przez Sasanidów, Ormianie powstali do walki. Na czele powstania stanął książę Wardan, syn Hamaraspa i Dustry, wnuk św. Izaaka, katolikosa Armenii. Powstańcy odnosili zrazu zwycięstwa. Wardan zorganizował nawet w Artaszacie nowy rząd, nie zdołał jednak pozyskać pomocy Bizancjum. Na stronę Persów przeszedł potem jeden z nachararów. W kwietniu 451 r. wojska perskie w przeważającej liczbie wkroczyły do kraju. 25 maja doszło pod Awarajr do krwawej, całodziennej bitwy. Nie doprowadziła ona do definitywnego rozstrzygnięcia, zginął jednak wódz powstania ze swoją drużyną. W pogoni za oddziałem zdrajcy, Wasaka Sjuniego, został on mianowicie odcięty od swoich i poległ. Jego śmierć nie poszła na marne. Wkrótce po niej nastał w kraju względny spokój, nade wszystko zaś odzyskano swobody religijne. W Wardanie dopatrzono się wówczas męczennika i zaczęto go czcić jako narodowego świętego. Wspomnienie bohaterskiego wodza obchodzono najpierw w dniu 7 sierpnia. Obecnie obchodzi się je w czwartek przed ostatnią niedzielą karnawału.