Weneriusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen lub gentilicium utworzone sufiksem -ius od wyrazu pospolitego venero / veneror 'czcić, uwielbiać; błagać, prosić' lub od imienia bogini Venus (gen. Veneris) - będącej uosobieniem wdzięku, powabu i miłości - żony Wulkana, a matki Kupidyna i Eneasza. Zatem Venerius (lub Venereus) byłoby imieniem teoforycznym o znaczeniu 'Wenerze poświęcony, do Wenery należący'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem., Venerius, fr. Vén-re, wł. Venerio.

Weneriusz, biskup Mediolanu. Został uczniem św. Ambrożego i z rąk wielkiego doktora przyjął też święcenia diakonatu. Na arcybiskupią stolicę wstąpił w 400 r., po Symplicjanie. Chwalił go w jednym z listów Jan Złotousty, a biskupi afrykańscy prosili o duchownych, którzy by mogli uzupełnić braki wśród kleru zdziesiątkowanego przez donatystów. Był również przyjacielem Chromacjusza z Akwilei oraz Delfina z Bordeaux. Zmarł w 409 r. Wspomnienie obchodzono w dniu 4 maja. W nowym Martyrologium Rzymskim widnieje pod 6 maja, za średniowiecznym kalendarzem mediolańskim. W 1579 r. Karol Boromeusz przeniósł jego relikwie do katedry.

Weneriusz, pustelnik z Tino. Żył na początku VII stulecia. Był eremitą, który osiadł na wysepce Tino, u krańca Zatoki Genueńskiej, nie zaś, jak później sądzili niektórzy, na Palmarii. W IX stuleciu jego relikwie zawędrowały do Reggio w Emilii. Jeszcze w 1627 r. dokonywano ich elewacji. Czczono świętego w Genui, w Sabaudii oraz w Ajaccio, a wspomnienie obchodzono 13 września (tak też w nowym Martyrologium Rzymskim). Utwory hagiograficzne, jakie mu poświęcono, są późne i historycznej wartości nie przedstawiają. Ponieważ Weneriusza nazywano nieraz opatem, mniemali niektórzy, że chodziło o dwie odrębne postacie, ale to niesłuszne.