Wenerand(Us)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Venerandus 'godny uwielbienia, szacunku; ten, którego powinno się obdarzać szacunkiem', utworzone na bazie tzw. gerundivum venerandus, -a, -um od czasownika venero / veneror 'czcić, wielbić; błagać, prosić'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Venerandus, fr. Vénérand, wł. Venerando.

W literaturze hagiograficznej odnaleźć można trzy wspomnienia o świętych noszących to imię. Wspomnienie o jednym z nich uchodzi jednak za nieporozumienie; mówiliśmy o tym pod hasłem Wenera i tam też wskazaliśmy miejsce, w którym rzecz została uzasadniona. Do omówienia pozostają więc dwa tylko wspomnienia.

Wenerand i Maksym, męczennicy. Pasja, która o nich opowiada, pełna jest sprzeczności i nieprawdopodobieństw. Podaje ona, że pochodzili z Brescji, a męczeństwa dostąpili za pontyfikatu papieża Damazego (366-384), a więc w czasie, w którym nie było prześladowań. Jest natomiast prawdopodobne, że jacyś zbóje pochwycili ich w Acquigny (depart. Eure), zawlekli na wysepkę u ujścia rzeczki Iton do Eure i tam zabili. Stało się to może pod koniec IV stulecia. W 964 r. odnaleziono podobno ich szczątki. Dzięki rozmaitym cudownym wydarzeniom rozpoznano je, a potem złożono w opactwie Saint-Wandrille. Kalwiniści spalili je w XVI w. Wspomnienie obchodzono 25 maja.

Wenerand, biskup Clermont. Wywodził się z rodziny senatorskiej, osiadłej w Owernii. Na stolicę biskupią w Clermont powołany został w 385 r. jako następca Artemiusza. Paulin zaliczał go do najczcigodniejszych biskupów Galii. Sławił jego gorliwość i pobożność. Biskup zmarł może w dniu 24 grudnia 423 r. W czasach Grzegorza z Tours nad jego grobem wznosiła się już bazylika. W 1311 r. dokonano translacji relikwii. Wspomnienie obchodzono potem 18 stycznia; był to może dzień konsekracji na biskupa.