Wenera (Weneranda)

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie forma żeńska cognomen Venerandus (Veneranda) 'czcigodny, godny uwielbienia'. Wenera jest skróceniem tego cognomen, a nie teoforycznym imieniem bogini.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem., wł. Veneranda, fr. Vénérande.

Wenera (Weneranda), męczennica. Widniała w Martyrologium Rzymskim pod 14 listopada, nieco dalej aniżeli wspomnienie Weneranda, rzekomego biskupa Troyes. Jedna i druga wzmianka nie znajdywała oparcia w dawnej literaturze hagiograficznej. Jedynym, który o tych świętych pisał, był mało krytyczny Piotr de Natalibus, ostatni z wielkich średniowiecznych kompilatorów i twórców obszernych katalogów hagiograficznych. Istnieje uzasadnione podejrzenie, że chodziło raczej o czczoną przez Greków męczennicę Parascewę, której imię łacinnicy nieraz tłumaczyli sobie jako Wenerę.