Wenefryda (Winefryda)

Jest to zlatynizowana forma imienia germańskiego Winfrida / Winifrida / Winefrida, będącego substytucją celtyckiego Gwenfrewit, w którym jako człon pierwszy występuje element win- 'przyjaciel', a jako drugi -frid (fridu, fritu) 'obrona, pokój'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Winefrida, Wenefrida, Vinfrida, Vinfred, ang. Winifred, niem. Winfrieda, Winfrida.

Wenefryda z Walii. Jej celtyckie imię brzmiało pierwotnie Gwenfrewi, ale z czasem uległo anglizacji (Winifred), a na użytek bardziej powszechny zostało zlatynizowane. Jest chyba postacią z VII stulecia. Jej późne żywoty (XII w.) przedstawiają ją jako siostrzenicę św. Beunona. Wstąpiła do klasztoru w Gwytherin. Kierował nim św. Zleriusz, a ksienią była Teonia. Ponieważ nie chciała poślubić księcia Karadoka, zawiedziony władca kazał jej ściąć głowę. Św. Beuno sprawił jednak, że powstała z martwych, wróciła do klasztoru i tam spokojnie dokończyła swych dni. Ośrodkiem jej kultu był najpierw Treffynmon, potem, w latach 1137-1138, relikwie przeniesiono do Shrewsbury. W XIV stuleciu jej wspomnienie w dniu 3 listopada obchodziła cała Anglia. Wielu też pielgrzymowało do jej grobu.