Wendelin

Imię pochodzenia germańskiego, forma zdrobniała skrócenia wywodzącego się z imion dwuczłonowych typu: Wendelmar / Wandelmar, Wendelbert / Wandelbert. Człon Wendel / Wandel / Wendi pochodzi od nazwy plemiennej Wandalów.

W Polsce było ono znane i używane, choć nigdy nie cieszyło się większą popularnością. Dziś występuje przede wszystkim na Spiszu i na Orawie (u starszego pokolenia), ponieważ św. Wendelin jest na tym terenie czczony (zgodnie z tradycją) jako patron pasterzy wołów.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Wendelinus, Wandelinus, ang. Wendell, fr. Vendelin, Wendel, niem. Wendelin, Wandelin, Wendel, Wandel, wł. Vendelino.

Wendelin, eremita z Wogezów. Żył podobno w czasach, gdy na stolicy biskupiej w Trewirze zasiadał Magneryk (561-565). Wedle późnej legendy, był synem iroszkockiego króla. Przybywszy na kontynent, osiedlił się w górskiej pustelni. Potem miał być opatem w Tholey. Pochowano go w miejscu, które nazwano Sankt Wendel i które położone jest w dzisiejszym Zagłębiu Saary. Z czasem stało się ono celem licznych pielgrzymek. Wendelin, którego kult odzwierciedlił się zwłaszcza w sztuce ludowej, obwołany został patronem pastwisk i trzód, orędownikiem pasterzy, obrońcą w czasie epidemii. Oprócz tysiąca pięciuset patrociniów doliczono się także pięciuset kaplic oraz stu sześćdziesięciu miejsc pielgrzymkowych związanych z tym świętym. Stwierdzono ponadto, że krzewicielami jego kultu stali się przede wszystkim emigranci z Frankonii i Alemanii. Im zapewne wezwania i kaplice ku czci Wendelina zawdzięczają także liczne diecezje w Austrii, na Węgrzech i Słowacji. U nas kult żywy był zwłaszcza na Spiszu i Orawie, ale patrocinia można było także znaleźć pod Gródkiem Jagiellońskim (Białogóra), a kaplicę poświęconą Wendelinowi pod Bielskiem (Rudzica). Wspomnienie obchodzono 20, 21 lub 22 października, a gdzieniegdzie w dniu 5 lipca wspominano ponadto translację relikwii. Dziś przypada ono 21 października (tak również w nowym Martyrologium Rzymskim).